ՆաՆե

Կյանքը լի է վշտերով ու դառնությամբ : Երջանկության հետ նրան կապող բոլոր թելերը կտրվում են մարդու ձեռքում , և ամենից առաջ ոսկե թելերը : Դյումայի մտքի հենց այս փայլատակումն էր , որ ստիպեց ինձ ծնունդ տալու հերթական մտորմանը : Օր օրի կյանքը բերում է այն համոզմանը, որ մենք ամենևին էլ երազում չենք ապրում: Ամեն օր այն մի հարված է հասցնում` ավելի ուժեղ, քան երեկվանն էր, ավելի անողոք, քան թիթեռների համար մութ գիշերվա մոտալուտ գալուստը կարող է լինել: Մենք էլ` հասարակ մահկանացուներս, աշխատում ենք անհագ կլանել ցերեկը, կշտանալ գույներից, որ տեսնում ենք: Բայց գիշերներն ավելի երկար են և արագ են այցելում մեզ`լույսին դեռևս չհամակերպվածներիս: Երբեմն ուզում ենք հավատալ, որ շատ ժամանակ ունենք, բայց հենց ամենաանհարմար պահին ինչ-որ մի բան հանգցնում է ճրագը և մենք կիսով չափ կուրանում ենք, հաճախ մեր իսկ ձեռքով հանգցնելով երկրորդ ճրագը`մեր հնարավորությունը գիշերը լուսացնելու: Միշտ եմ ասում, որ ամեն պարագայում մեզ մեկ հնարավորություն է տրված, ուստի վատնելը`լավագույնը չէ

Время не ждёт, время бежит, и в один прекрасный день осознаёшь, что настоящее, то настоящее, чем ты жила внезапно превратилось в полузабытую историю с именем “прошлое”.              Иногда хотим возвращаться туда, но много всего мечтаем вернуть то бесценное, что оставили. Скорее всего, мы должны осознать, что это – невозвратное прошлое должно уйти, мы не имеем права остаться в прошлом. Прошлое уже не наше, это история, которое построило настоящее, наш новый дом, крепче, чем предыдущий, почему? Только потому,  что в новом доме живет опыт, он уже повзрослел. Думаю, что это на пользу, ведь играя в предыдущей серии, прожили практический всё, накопили много радостных и трудных момент, это означает стали опытней. Может не жалеем не о чем…нет… скорее хотя бы одном жалеем. Боль вот, что терзает нас, нашу душу. Боль, что то прекрасное в чём вы так слепо одевали всех - было не то что зря, но не обязательно. Хотя сейчас благодаря этому мы разделили все и всех от ВСЕГО и ВСЕХ.             О

             22:32 When your dreams collide with your opportunities, when the darkness is stronger than the sun, when the dreams are more real than life, when today is shorter than tomorrow, when sitting is preferable than walking or running. You try to fly so high and kiss the luck which makes your life more important. But your trial is incomplete, maybe you aren't tall enough to reach to the luck and everything you've done before isn't all you can or you need to do. Of course it's a little late to change this day. So what to do? 22:44 Yes… create a new tomorrow without looking back. Our dreams and opportunities will meet again, but now that powerful darkness will be disappeared in the shines of the sun. You'll create a real life, real moments of victory, real life-more beautiful and delightful than dreams. You'll have long tomorrows for creating visible opportunities and goals to reach to. Tomorrow... When you are running through time, the thing yo

Երբեմն հանգում ենք այն եզրակացությանը, որ լռությունն իր մեջ շատ բան է պարփակում: Գուցե նաև ամենն ինչ ուզում կամ հրաժարվում ենք լսելուց: Բայց ի՞նչ եք կարծում արդյոք լռությունը կարող է համարժեք պատասխան լինել. պատասխան՝ հազարավոր հարցերի, որ ծնվել են հենց իսկ լռության պատճառով: Գիտե՞ք ինչու է լռությունն անտանելի: Որովհետև դրա արդեն իսկ թվացյալ հարատևությունը խորհրդանշում է գալիք ճիչը. ճիչ, որ լռությունից անտանելի կարող է լինել, ինչպես նաև ճիչ` գերադասելի լռությունից: Բայց չգիտենք, թե երբ կավարտվի այդ լռությունը: Եվ հենց այդ չիմացությունն էլ մի կողմից անխնա ու անգութ կերպով խաչ է քաշում հուսացող եսիդ վրա:   Մեկ - մեկ թվում է, թե լռությունը պատժի տեսակ է: Բայց այդ մտքին անմիջապես հակադրվում է «Ինչի՞ համար»-ը: Մտածում ենք, թե ինչու ենք արժանացել այդ պատժին.   այդ ` առաջին հայացքից անմեղ, բայց քիչ-քիչ արդեն միտումնավոր թվացող պատժին: Երևի շատ է եղել մեզնից տրվածը, մեր անթաքույց սիրով նվիրածն ու այդ անդունդի նմանող «ամենը», որ մենք ենք տվել, կարիք ունի նույնքան ստանալու: Հասկանալով