ՆաՆե

     What is the language of Soul? The one you hear and speak or possibly the one that is spoken in your head and never uttered… If so, then I have another question to you; Should it be called a language or just a voice coming within which never aims to leave its shelter?      Which language do you choose when it comes to your inner communication? Do you prefer your mother tongue to express yourself or is it something special, the one you communicate with your inner self? I guess you have your own answer but I may deduce it is the one you use the most, the one incomprehensible for others. Perhaps the words used do not consist of letters but senses. What is the first sense of your Soul alphabet? Have you ever wondered how many vowels it has? Does it consist of many consonants that willy-nilly encircle the soul?                                                            If letters and words are inner feelings then where is the page we can write down the ones we are not good at? The ones

 This seems unreal; the days passed as a second and all the endeavours of remembering are bringing no result. Seems the water is covering all the footprints you left on the sand; seems they have never been there. Have you ever crossed those very paths? Maybe you have never left deep imprints, maybe the thousand walked kilometers have flattened your feet and there is no influence anymore. How many doors you opened and closed, or which ones you did countless times? Are there any fingerprints left on them? How many times you left the door open hoping anyone follows you? If you did – have you ever looked back? Have you ever thought of all the chairs you sat on? Did they ever carry your essence? Will the empty chair encompass you? What about the order of things you have carefully followed? Will it ever be changed? Have you ever thought of all the faces you looked in? Is there anything you left with every try? Ever thought of the uttered words and written lines? Have you ever gon

 Հետաքրքիր է չէ՞՝ մանր փոփոխությունները միանգամից նկատելի են, իսկ համընդհանուր  ու ընդգրկունները միանգամից չեն նկատվում․ ժամանակ է պետք այդ գիտակցմանը հանգելու համար։ Նոր հագուստը կամ սանրվածքը թե՛ մեզ, թե՛ դիմացինների համար փոփոխություն են․ ասել ու խոսել ենք դրանց մասին, որովհետև դրանք շեշտակի են եղել ու նկատելի, սակայն մեծագույն փոփոխությունները ժամանակի իրենց ընթացքն են պահանջում։ Մեզ հարակից շենքը շատ իրադարձային էր, անունը դրել էինք «հարսանիքի ու թաղման» շենք, հետաքրքիր էր, բայց ամեն իրադարձություն հենց այդ շենքում էր տեղի ունենում․ տխուր, թե ուրախ։ Տարիների հետ այդ կոչումը ոչ մի այլ շենք չէր կարող խլել, այնինչ հիմա քաղաքը լուռ է, իսկ այդ իրադարձությունների մասին խոսում են դրսում կախված վառված լամպը կամ էլ հազվադեպ գեղեցիկ զարդարանքները ․․․ այնպես չէ, որ այլևս երջանկություն ու տխրություն գոյություն չունեն, պարզապես ժամանակները փոխվել  են։ Մենք թե՛ ցավը, թե՛ երջանկությունը մեր մեջ ենք ապրում՝ բոլորի աչքից հեռու, ու ինքնըստինքյան մարդիկ դառնում են այդ ամենից անկախ ու անմասն․․․գուցե