ՆաՆե

Առաջ էր, որ գրում էին, հետո փոշմանում և դեն նետու մ թուղթը, վերցնում մյուսը, հիմա ամեն բան այլ է ․ մենք գրում ենք իսկ փոշմանելուց հետո ուղղակի ջնջում գրածը և այդ մենք անում ենք անհետ, հաճախ՝ առանց ցավի ու ափսոսանքի։ Ամեն բան է այդպես արվում՝ անցավ։ Մարդկանց թվում է, որ անզգայացող աշխարհի հետ իրենք էլ անզգայացել ․․․ բայց թվու՞մ է ․․․ երևի այդպես էլ կա։ Մենք «սպիացնում» ենք վերքեր, որոնք գուցե մեզ խոցել էին այնպես, ինչպես կյանքում ոչինչ չի արել։ Բայց կյանքը ամեն օր մեզ ավելի ու ավելի մեծ անակնկալներ է մատուցում ու մեզ էլ ընտրության հնարավորություն չի տալիս. գոյատևելու համար ուղղակի պիտի մոռանանք ցավն ու դառնությունը։ Ե՞վ ․․․ պատրաստ ե՞ս ․․․ արի՛ մի բան հիշենք, ի՛մ ընթերցող ․ մարդու հոգին ունակ է իր մեջ ամեն ինչ պատսպարելու ու հետաքրքիր է, որ նրանում ամփոփվում են հակադիր բևեռներում գտնվող սերն ու ատելությունը, անկեղծությունն ու կեղծիքը, լուսն ու խավարը, պարզն ու բարդը։ Զարմանալի է, չէ՞՝ ինչպես են «ապրում» կողք կողքի, այնինչ,  մենք մոռացանք, որ զարմանալի ոչինչ այլևս չկա ․ սա մեր կյանք