ՆաՆե

Արևի ճառագայթները կուրացնող են և թեկուզ ժամանակ առ ժամանակ կուրացնում են երկվորյակ աչքերը, մեկ է շարունակում ենք նայել: Հենց հիմա էլ դրանք լուռ երկխոսության մեջ են մտել իրար հետ, և շողերը, որ վերածում են տեսադաշտը դեռևս չբացահայտված գույն ունեցող կետերի, ստիպում են, որ սպիտակ թղթի վրա վազվզեն մանր տառերը` իջնեն ներքև` գրավելով այն տարածքները, որոնք դեռևս չծնված տառերի համար էին: Բայց արդյոք դրանք տարածքներ են խլում, թե՞ ստեղծում: Արևը չէ՞, որ իր իր շողերով նկարում է: Հենց կիզիչ արևն էր, որ տարիներ առաջ նկարեց ինձ: Չլինի՞ թե հատուկ վերաբերմունք կար: Միգուցե՞ շատ բարի էր և իր տաքությունը երկու մասի բաժանեց: Այո՛, բարեհոգի էր, որովհետև թեև շատ ջերմություն կար, բայց կիսելուց հետո ջերմության քանակը կրկնակի դարձավ` ոչ հակառակը:             Արևը հիմա էլ է կուրացնում երկվորյակներին, ինչպես շատ տարիներ առաջ, բայց արդեն `հուլիսյան մի օր:  Քանի որ գիրքը մրսում էր, անխոս դողում` դաժան և անհոգի եղանակի մեղքով, «Երկվորյակների արևը» երկվորյակների ձեռքով հասավ մեկ այլ տեղ: Հիմա ամեն բան ճիշտ էր,

Nowadays an importance of people in other people's life is playing a huge role. But in the meantime only some of us realize the importance of other people. Some people argue that times dictate their rules and the last sentence that we wrote is about thinking only about us, the other part doesn't think about it commonly, for them the name of our dictation is ‘'Me'' instead of ''We''. A convincing argument can be made about indifference of ourselves is that we can easily pass close by the problems and worries of others, sometimes without realizing we are making their hardships doubled. However, in my view, we can do impossible to help another people at the same time relieving our life too. One possible solution that would be is to wake up from an indifferent dream, to stop your journey to an unknown, revise minds and understand in which kind of a marsh we are. Maybe it will help to be more humane, at least humane to ourselves. A more f