ՆաՆե

Всё хорошое во мне я познала благодаря тебе. Ты как капля воды в засуху и луч солнца в суровую зиму. Моя грусть так мимолётна, когда есть ты, а твое мгновенное присутствие, словно вечное благодать. Но и самое хорошое не высказать словами, если бы тысячу слов смогли рассказать, то, что ты значишь, они бы были уже сказаны, но порой вся жизнь не достаточна. Моя мечта быть частью твоего существования и посвящать каждую мысль тебе. Ты причина моего счастья, иногда даже и страдания, но ты обязательный признак жизни. Не только я, но и всё вокруг меня не полноценна, если нет тебя.          Никто...может и никогда не поймёт как я живу с тобой, но порой без тебя...знаешь иногда это все, что я прошу. И да, наша история самая простая, может простая из простых, но ты особенный в нем. Ты как море, к которому я брошусь не минуту не подумав и не учитывая, что не умею плавать. Ты всё, что существует вокруг, и свет утра и дорога к правде, и даже темнота ночей. Я знаю, что слова беспомощный,

Դու եղանակային հրաշք դրսևորում ես։ Լինում է չէ՞ որ օդը չափազանց սառն է, բայց արևի ճառագայթը գտնում է քեզ ու գիրկն առնում ու այդ պահին այնքան ջերմ ես զգում...դա դու ես։  Սառն օդը պայմանավորված է հեռվում նկատվող թափված սպիտակի և մոտակա թափվող դեղինի հանդիպմամբ, երբ հետևում ես դրանց անխոս առճակատմանը, հասկանում ես, որ յուրովի գեղեցիկ են...դա դու ես, դու` քո ծայրահեղ թվացող դրսևորումներով։ Երբ համառ եմ լինում ու չեմ լսում հորդորդ ու նաև չեմ վերցնում անձրևանոց, դու չես խղճում եւ չլսելու համար անձրևի կաթիլներ ես թափում գլխիս, քո կշտամբող խոսքերի փոխարեն։ Սրտումդ միշտ արև է, դրա համար էլ տուն հասնելուց հետո ինձ վրա թափված կաթիլների դիմաց թեյ ես հրամցնում ու իմ սիրտն էլ ջերմանում է...դա դու ես։ Դու նաև մառախլապատ երկնքի միակ ամենաճերմակ ամպն ես, որն այնքան կատարյալ ու անբիծ է թվում։ Ձմռան երկինք, անհուն կամ անչափ խոր երկինք, որտեղից ամանորյա հրաշքն է թափվում տանիքների, փափուկ գլխարկների վրա ու դարձնում շուրջը երանելի...դա էլ ես դու։ Դու եղանակային հրաշք դրսևորում ես.  հաճախ ս

Դժվարության դեմ մարդիկ պայքարում են , հնարավոր ու անհնար թվացող միջոցներ փնտրում . հաճախ գտնում , ավելի հաճախ ` հուսահատության մատնվում։ Անկախ ամենից , թե որ տարբերակն է մեզ բաժին հասնում , անընդհատ փորձում ենք հասկանալ ` ինչու՞ են դրանք ի հայտ գալիս ու իրենց գերիշխանությունը հաստատում մեր անպատրաստ էության մեջ։ Ինչքան ավելի ենք ճանաչում աշխարհը , այնքան անըմբռնելի է դառնում դրա տրամաբանությունը ։ Հաճախ ենք հավատացել , որ ինքներս ենք օժտված ամեն բան բարդացնելու շնորհով , սակայն ես դադարել եմ հավատալ այդ ամենին , երբ փոքրիկ մանկան ծով աչքերում տեսել եմ հոր պատկերը . պատկեր , որն իրեն այլևս տրված չէ տեսնելու։ Ես նաև տեսել եմ հոր , ով իր երեխայի հետ դարձել է մանուկ , երեխա , որն արդեն վաղուց մանուկ չէ։ Ես տեսել եմ այդ մարդու ցավն իր ժպիտի մեջ։ Ու նաև տեսել նրանց տարօրինակ ու վախով նայող աչքեր։ Տեսել եմ իր կյանքի վերջին վայրկյաններն ապրող մարդու ափսոսանքով լի աչքեր