ՆաՆե

Արդա՞ր է, թե՞ ոչ, անկե՞ղծ, թե՞ շինծու, Առո՞ղջ, թե՞ տկար, լու՞ռ, թե՞շատախոս, Ինչպիսի՞ն ես դու, մերօրյա աշխա ՛ րհ: Ու ՞ ր ես դու գնում, որտեղի ՞ ց եկար, Ու ՞ ր ես տանելու, թե ՞ արդեն տարար Եվ թե տարել ես, որտե ՞ ղ են նրանք, Խլեցի ՞ ր մեզնից, թե ՞ մեզնից տարար Որ ուրիշներին ընծայես նրանց: Իսկ հարցրի ՞ ր դու մեզ. Թե կարող ենք մենք ապրել առանց` Առանց ոչնչի… Թե ՞ որոշեցիր դու մեր փոխարեն. Որ մենք կարող ենք, որ ուժեղ ենք մենք: Բայց հավատացիր արդյոք քո ստին, Թե ՞ չցանկացար մտածել նույնիսկ: Է ՜ հ, չցանկացար…թե ցանկանայի՜ր Մենք հիմա ահա ուս ուսի էինք տալու, բարեկամ, Կապրեինք խաղաղ, կապրեինք հույսով, Որ դեռ գալու են, գալու են նրանք Մեզ մոտ են գալու, որ քեզ դարձնեն Անկեղծ ու առողջ, արդար ու բարի, Բնավ ոչ էլ լուռ, բայց ժամանակին Իր խոսք ին սպասող, Մերօրյա աշխա ՛ րհ: Բայց արի ու տես, ես հիմա էլ եմ հավատում: Ես հավատում եմ, որ դեռ գալու ես Գալու ես լույսով, մի շող արևով, Բերելու ես նրանց ում տարար, Ու մնալու եք, դուք այստեղ`ինձ հե

Ինչու՞ ենք թաքցնում աչքերը… Մի տեսակ տխուր ավազահատիկներով լեցուն մի անապատ է մեր հոգին. լի է ափսոսանքով ու յուրատեսակ տագնապով: Հետաքրքիր է. ի՞նչ են թաքցնում աչքերը, կամ ինչի՞ց են թաքնվում: Եվ եթե ոչինչ չունեն թաքցնելու կամ վախենալու, մեկ է ցած են սահում: Երբ չեն երևում, թվում է ՝ ոչինչ չունեն ասելու…երևում են`չեն խոսում: Բայց ինչի՞ց են փախչում դրանք, ինչի՞ց խուսափում և ինչի՞ց փայլում: Գուցե, պարզապես, շփոթված են դրանք. Վախենում են նայել, վախենում տեսնել: Մեկ-մեկ թվում է, թե նաև լսում են ու հաճախ թաքցվում՝ հենց ասվածը չլսածի ու անտարբեր մնացածի քողի ներքո, մինչդեռ դրանք չեն նայում, բայց ավելին են տեսնում: Նույնիսկ իրենց են տեսնում աչքերը թաքցնելիս, տեսնում  են բոլոր աչքերը` նույնիսկ հոգու… Հարցի կարիք կա. ի նչու՞ թաքցնել աչքերը: Չէ որ ոչինչ չի դրդում անել, բայց, գուցե, հենց այդ անմեղ ու հասարակ մարդ-արարած լինելն է ստիպում, որ ապրես թաքնված, թվաս հեռու, թվաս անհաս…լինես արևի ճառագայթներից մշտապես կուրացած` նույնիսկ անձրևի կաթիլների աչքերիդ վրայով սահելու ժամանակ…մեկ-մեկ ա

What you are to do is to do nothing. To take a breath and relax!  Why are we so pressured? People just think about their posture, they have to be assertive and strong personalities. But just grant yourself to shrink from being a soldier! Do not endeavour to appear as the most powerful person. Why it is a creed? Why we can't be heartily frank. If we are puzzled it's not a shame to hide it, it's not a paradox to be a human being. I don't know are we on the same wavelength, but just rehearse remain yourself in every situation. It's not bad to go up and to reach for the highest top but stay the same. Believe it is not impediment. You put on someone else's mask to sidetrack everybody, even them who know you better than you – yourself. I see all the indications, premises of changing but can't we get a rapport? Let's burst into the ocean of memories. Forget about pace, posture, creed, oppression. Just repeat unceasingly ''I am - who I am