ՆաՆե

''You never really know a man until you stand in his shoes and walk around them'' It is always hard to analyse something that you really feel, not read. Scout Finch, lives with her older brother Jem and their father Atticus, a middle-aged lawyer. They have a friend - Dill. The three children are terrified of their neighbour, the  reclusive  "Boo" Radley. Once they find that someone is leaving them small gifts in a tree. Atticus is appointed by the court to defend Tom Robinson, a BLACK man who has been accused of raping a young WHITE woman, Mayella Ewell. Atticus agrees to defend Tom. Other children taunt Jem and Scout for Atticus' actions, calling him a "nigger-lover". Despite significant evidence of Tom's innocence, the jury convicts him. Jem's faith in justice is badly shaken, as Atticus's, when a hapless Tom is shot and killed while trying to escape from prison. Mayella's father attacks  Jem and Scout, someone comes to t

Ամեն անգամ որևէ համեստ միտք թղթին հանձնելուց առաջ մտածում եմ , թե արդյոք ասվածս հասանելի է և ինչքան էլ հեռանա ընթերցողը գոնե առանցքային գաղափարը կստանա՞ , թե՞ ` ոչ : Գրքի ամեն տողն ընթերցելիս ոչ թե փորձում էի բառերն ընկալել , այլ ` տեսնել հեղինակին ` թաքնված դրանց էության մեջ , լսել հեղինակի լռությունը : Գուցե որպես ընթերցող այնքան էլ լավ լսողություն չունեցա , բայց լսեցի ու տեսա հետևյալը . հեղինակը նույնանում է այդքան մերժված Աստծո հետ :  Սովետական կարգերի « շնորհիվ » ինքը հենց մերժված Հիսուսն էր , որ կար … և ինչպես գրքի էջերից մեկում է ասվում ` մեր օրորում աթեիզմը ոչ մեկին չի զարմացնում և մարդիկ վաղուց են դադարել հավատալ Աստծո գոյությանը : Եվ ի՞նչ է սա , եթե ոչ գոյություն ունեցող լուսավորի անտեսում , չի երևում ամենն ինչ արվել է ի բարօրություն , որովհետև չես կանգնել և ասել . « ահա , ես եմ , ես արեցի դա Ձեզ համար »: Գուցե բուլգակովյան չգնահաված ջանքերը և սև մոգության

           Being the most ideal creature, human is the most vulnerable one. When we see people, we always pay attention to the expression of their faces. Sometimes we feel their trails to shrink from our eyes. Even with a little and not so assertive look, we can guess how they feel, their worries and anxiety.             The introduction will lead to the fact face allegorizes everything we feel inside. And when our soul is full of gladness, it will be right if it has its influence on our faces too. When due to the trick of destiny, face loses its shine, all gladness disappears. But even if it exists, never appears again. Firstly, if people do facial transplants, it could bring back all the shine their face had. Secondly , they will feel the condition of being sterling. These facts refer to inner world of person, but it also has the other hand of a medal; it is the desire to regain beautiful face again.   Because even if we deny the fact the appearance isn't the most impo

Երբեմն թվում է` խեղդվում ենք և տեսեք, որ ոչ մեկ չի գալիս փրկության, բայց մեկ է ամեն ինչ շարունակվում է: Մենք տանջվում ենք հասկանալով` միակ բանը պիտի անենք համակերպվելն է: Համակերպվում ենք: Անցնում են ժամանակներ, գուցե որպես ակնթարթ և համակերպվածությունն էլ է սկսում խեղդվել: Սկսում ենք ընկճվել: Այս երկուսը փորձում են լեզու գտնել իրար հետ. երբ Ընկճվածությունը ամեն ու ամեն անգամ կախում է իր գլուխը և առանց նայելու ոտնատակ տալիս ներաշխարհը, Համակերպվածությունը ջանում է հասնել և կանգնեցնել: Եվ մի` արդեն մշտական դարձած անգամ, երբ նրանք իրար դեմ դուրս եկան`Ընկճվածությունն արտասվեց ու աղի արցունքները հոգուն անասելի ցավ պատճառեցին: Համակերպվածությունը փորձեց մխիթարել, բայց երկուսի գլուխն էլ կախ էր:             Ու տերևաթափ սկսվեց Հոգեստանում` առատ տերևաթափ: Բոլոր տերևները մինչ հոգու հատակում իրենց վերջնական հանգրվանը գտնելը` պտույտ տվին, իրենց ճանապարհին հանդիպելով Համակերպվածությանն ու Ընկճվածությանը, ծանոթացան. գ ուցե նաև կապվեցին, որովհետև չէին ուզում իջնել` որպես վերջին էջ օծվել, որ

Արևի ճառագայթները կուրացնող են և թեկուզ ժամանակ առ ժամանակ կուրացնում են երկվորյակ աչքերը, մեկ է շարունակում ենք նայել: Հենց հիմա էլ դրանք լուռ երկխոսության մեջ են մտել իրար հետ, և շողերը, որ վերածում են տեսադաշտը դեռևս չբացահայտված գույն ունեցող կետերի, ստիպում են, որ սպիտակ թղթի վրա վազվզեն մանր տառերը` իջնեն ներքև` գրավելով այն տարածքները, որոնք դեռևս չծնված տառերի համար էին: Բայց արդյոք դրանք տարածքներ են խլում, թե՞ ստեղծում: Արևը չէ՞, որ իր իր շողերով նկարում է: Հենց կիզիչ արևն էր, որ տարիներ առաջ նկարեց ինձ: Չլինի՞ թե հատուկ վերաբերմունք կար: Միգուցե՞ շատ բարի էր և իր տաքությունը երկու մասի բաժանեց: Այո՛, բարեհոգի էր, որովհետև թեև շատ ջերմություն կար, բայց կիսելուց հետո ջերմության քանակը կրկնակի դարձավ` ոչ հակառակը:             Արևը հիմա էլ է կուրացնում երկվորյակներին, ինչպես շատ տարիներ առաջ, բայց արդեն `հուլիսյան մի օր:  Քանի որ գիրքը մրսում էր, անխոս դողում` դաժան և անհոգի եղանակի մեղքով, «Երկվորյակների արևը» երկվորյակների ձեռքով հասավ մեկ այլ տեղ: Հիմա ամեն բան ճիշտ էր,