ՆաՆե

Մերօրյա աշխարհ, տե՛ս, նորից ես եմ, Եկել եմ քեզ մոտ,  քեզ հետ խոսելու, Քեզ ես հիշելու, քեզնով ապրելու Ու քեզ, միայն քեզ իմ սիրտը տալու։ Ես կորցրի, հենց քե ՛ զ կորցրի Իմ մտքերի աշխարհում, Քեզ վեր գտա, նորեն կորցրի, Ու նստեցի ես՝ լու՜ռ, տրտու՜մ ․․․ Սիրտս ցավեց ու խփեց ինձ անողոք, Ես ներեցի, ես հասկացա՝ ինչն էր հոգ։ Ինչքան էլ ես լռեմ, հանգիստ լինեմ, Սիրտս լուռ չէ, ըմբոստ է, դե՛մ։ Ու չգիտեմ՝ ես ու՞ր գնամ, Սիրտս կասի՞, որ իմանամ։ Թե բան գիտես, խղճա՛ դու ինձ, Օգնի՛ր հասնեմ քո ետևից։ Ու թե գտա, բաց չեմ թողնի, Ես չեմ լռի ու չեմ փախչի, Կսպասեմ մինչ սիրտս լռի Ու քո սրտի լեզվով խոսի։ Ու միշտ լինի՜, ընդմիշտ լինի՜ ․․․

Ну вот опять идет снег, Он рассказал тебе и мне, О трепетах наших и про наш побег В тот мир, что был весьма безвестен мне. Но а потом, сказал ты мне, Что правда мир этот велик, но и нежен он. И мы поклялись...Я тебе, ТЫ мне, Всегда в глаза смотреть и видеть душу. Ну и в тот миг, пришел наш снег, И покрыл наш мир своею нежностью, И кто знает, если б не побег, Одарился бы этот мир скромностью. Как знать...сказали бы другие, Но мы то знаем, что пустота полна и величие весьма скромна. Так что, научились и мы смотря на снег, Чувствовать всю теплоту холода, спасибо побег. Ну вот опять идет снег...наш снег.