ՆաՆե

Տպավորություն է , թե հասել ես ինչ - որ եզրագծի , իսկ շարունակության հնարավորություն չկա : Նաև բազմաթիվ մտքեր , շարունակության մասին , բայց ինչ - որ բան ստիպում է մտածելու , թե շարունակելի բան չի մնացել : Բայց ինչպե ՞ ս : Ա ՜ խր ճանապարհի ընդամենը մի քանի ավազահատիկին ես ծանոթ : Ատ ե լի են զգացողությունները , ենթադրությունները , երբ օգնելու փոխարեն խանգարում են , երբ հուսադրելու փոխարեն միայն ու միայն հուսալքություն են պարգևում : Բայց ամեն մի կողպեք իր բանալին ունի : Բանալին կրում է համբերություն անունը : Եթե սպասենք և այդ ընթացքում ավելի ու ավելի չխորացնենք մեր դրության դժվարությունը , ապա միանշանակ կլինի բանալու ճշգրտությունը : Հաղթում են նրանք , որոնք համբերել ու սպասել գիտեն , որոնք հավատալու և ամեն պարագայում հուսալու շնորհ ունեն և գիտեն , որ ընկճվել պարտավոր ենք , որպեսզի հասկանանք ու առանձնացնենք հակաթույն ` մեր իսկ դեմ : Գտնել ավելի հզոր ուժ , քան մեզ ծնկի բերողն

With an immense worry, I want to ask, whether you are happy or not.             Hey, Friend, do not bestir to find an answer, happiness isn't an answer to find it's a mien, which you can't hide. You may think it is an incongruous or an inopportunely question, it can torment you because you won't say ''Yes'' immediately or won't like me to ask something like that.             In this case my heart could kill me for asking that question, but what to do? What I really wish for you is to be happy, to not ferment during listening about happiness, about gayety. Frankly speaking I prefer your abruptly laughter as an answer, nothing more. I would understand that my question was in vain. Believe I will smile amiably, because I am happy if you are happy, if you’ve already crossed some of lamentable roads of your life and still believe in existence of real happiness, if you agree with statement that all magic in life will be given to you for the shivers

Չգիտեմ…մեկ – մեկ թվում է, թե այն, ինչ ցանկանում եմ հասցնել քեզ, իմ սիրելի՛ ընթերցող, աշխարհի և ոչ մի լեզու չի կարող անել, չի կարող լինել անկեղծ ու մաքուր, ինչպես օրինակ քամին է մեղմ օրորում շուրջս, շոյում ամենն, ինչի միջով անցնում է, կամ էլ ընդհակառակը` ըմբոստացած ու լի դառնությամբ, անխնա սարսուռ ուղարկում իր` ժամանակին շոյած շրջակայքին: Անշուշտ շատ անկեղծ է այն, որ շոյելիս մեղմ է, բարի, իսկ հարվածելիս չի թաքցնում իր էությունը, վերաբերմունքը. լ ինում է այնքան դաժան, ինչքան մեղմ է եղել: Հանդարտվելուց հետո էլ ետդարձի ճամփան խարխուլ է և անդառնալի, որովհետև այն ծաղիկները, որոնց այտերին իր տաք ու մեղմ համբույրներն էր ընծայում ու որպես դրոշմակնիք թողնում ՝ արդեն կախել են իրենց գլխիկները, աչուկներն են փակել, իսկ երկինքը, որ խլել է նրանց արցունքները երջանկության ու հավերժ թվացող ջերմության պահին ետ է դարձնում, ինչքա՜ն արցունքներ, հետևաբար ինչքա՜ն ցավ կար նրանց մեջ, ինչքա՜ն հույսով լի հառաչանք: Եվ ինչքա՜ն ժամանակ է պետք, որ աչուկները նորից բացվեն, գլխիկները նորից բարձրանան և առանց վախի նայ

            I was thinking about letters. They are speechless witnesses, they were and they will be so. Maybe time has already changed something but the soul of the letters is the same. We write letters because it's easy to write, easy to give your minds. The ''tongue'' of the letters is more frank and real, than the tongue that will accelerate the words. We prefer writing, because the reader won't see us, our eyes and won't feel the breath of our soul. I can surely insist on the fact that letters are brave. They can break every obstacle during their way to the owner. They can give strength to the owner too, because sometimes we don't think about subsequent result. We make decisions without thinking. Sometimes we send letters waiting for getting solutions to our troubles. But most of the time we do so for not regretting, during that we think about the pleasure we get in case we realize our decision was the sole, we could made. Be frank, I think le