Առաջին ցրտի հետ
Առաջին ցրտի հետ ավելի ուժգին փչում է նաև քո կարոտը։ Ու հիմա ավելի քան երբևէ ես զգում եմ քո կարիքը։ Ուզում եմ` ժամը 7-ին` միայնակ տուն շտապելու փոխարեն, երեքով շտապենք կանգառ. Դու, Ես ու Քո ջերմությունը։ Ու այդ ակնթարթները այնքան երկար թվան, ինչքան հիմա խցանման մեջ մնացած ավտոբուսն է։ Ես ուզում եմ, որպեսզի առաջվա պես տաքացնես ձեռքերս ու դրանց զգալու փոխարեն զգամ սրտիդ զարկերը։ Ու ամենասաստիկ ցուրտը ես սիրեմ ամենաանկեղծ սիրով։ Բայց հիմա ես ցրտի հանդեպ զգում եմ միայն ատելություն, որովհետև իմ մեջ չկա այնքան ջերմություն, որ ինձ ամբողջացնի։ Ու թեև իմ սիրտն ես միշտ տաքացնում, ես անզոր եմ չափսոսալ հնարավորի մասին։ Հնարավոր էր քո սիրով փակել ինձ սարսռեցնող քամին, հնարավոր էր մթում երջանկանալ փողոցային ամենապայծառ լույսերով, նայել աչքերիդ ու տեսնել ամենապայծառը դրանցից, հնարավոր էր պատսպարվել մի տաքուկ տեղ ու կապույտ մատները թեյի տաք բաժակի շնորհիվ վերափոխել կարմիրի։ Հնարավոր ԷՐ, կան բաներ, որ հնարավոր ԵՆ, սակայն ոչ քեզ հետ, իսկ առանց քեզ դրանք գործողություններ կլինեն ժամանակ