ՆաՆե

Մեկը չգիտես՝ ինչու արբած է կապույտ աչքերի գույնից, մյուսը` գլուխն է կորցրել կանաչ աչքերի համար, իսկ այն մեկը` անհատակ սևությամբ է գերվել։ Հետաքրքիր է, որ սա եզրագիծը չէ, բնա՛վ, քանի որ այժմ, ինչպես մարդիկ են պես-պես՝ աննման, այնպես՝ աչքերն են նրանց՝ երփներանգ։ Իսկ ինձ միայն քո աչքերն են հմայել ու, ո՛չ՝ նրանց գույնի պատճառով, այլ, որ դրանք ինձ են միշտ նայում ու դրանց մեջ ես կտեսնեմ այն, ինչ՝ ոչ մեկի մեջ երբեք չեմ տեսնում։ Այդ աչքերն են ինձ համար ամենագեղեցիկը, դրանք են միակն ու յուրահատուկը, բնավ կարևոր չէ՝ 90 տոկոսն ունի աշխարհում այդ գույնը, թե՞ 3 ․․․ ուզում է, թող՝ լիներ և 1 տոկոսը, բայց ինչի՞ս է պետք, եթե դրանցում ես քեզ չեմ տեսնում, ու ոչ էլ ինձ համար տեղ կա դրանց մեջ։ Ամենագեղեցիկը քո աչքերն են, որովհետև քո աչքերում ապրում է սերը, դրանց մեջ միայն կարելի է անկեղծություն նշմարել, ու նույնիսկ, եթե մտածես, որ ասածս փիլիսոփայական է միայն, ես չեմ համաձայնի, քանի որ, հենց այդ աչքերին է հնարավոր նայել, ինչ-որ բան տեսնել ու արդյունքում լսել այն, ինչ բառերի կարիք չունի ․․․ ասա՛ 

գիտեմ թե որոնք են մեր իրական տարբերությունները։ Ես գիտեմ՝ դու հաճախ չես ցանկանում լսել իմ մասին, տեսնել ինձ ու խոսել ինձ հետ, չես ցանկանում մտածել իմ մասին, կամ էլ թե շարժվել դեպի ինձ՝ դեպի ինձ քայլել, հաշվել իմ ու քո միջև եղած քայլերի տարբերությունը, քեզ կամ օտար եմ, ու դու արձագանքի գեթ մի նշույլ էլ ցույց չես տալիս , կամ էլ տալիս ես ու այդ արձագանքն ամենամեծ աղմուկն է լինում։ Ու հիմա, խնդրում եմ ասա՛, թե ինչքա՞ն է մեր մեջ եղած տարբերությունը։ Ժամանակի հետ հասկանալի է դառնում միայն այն, որ ոչ ես, ոչ էլ դու, ոչ մեկ աշխարհում ամեն ինչ անել, ամեն ինչին տիրապետել չի կարողանում։ Խնդրում եմ` հիշես քո ցանկությունը օրինակ թռչել կարողանալու։ Հիմա էլ գուցե շատերն ուզում են, բայց հնարավոր չէ, որովհետև նման հնարավորություն մարդուն տրված չէ։ Ինչքան էլ ուզենք մենք զույգ թևերով օժտված չենք։ Ու գուցե մեզ՝ բոլորիս միջև եղած միակ նմանությունը մարդ կոչվելն է լոկ, ոչինչ ավելին։ Զուր չեն ասում, որ այս աշխարհում մենք միակն ենք ու մեզ նման երկրորդը չկա ․ այնպես, որ իրարից ինձ ու քեզ տարբերակել

Ի՜նչ ուրախ եմ, որ դու որոշել ես կարդալ իմ պատմությունը։ Ես քեզ դեռ չեմ տեսնում, բայց համոզված եմ, որ, հետզհետե, պատկերացնելու եմ՝ ինչ տեսք ունես։ Իսկ ես շատ սովորական աստղ եմ, չգիտեմ, թե ձեր տնից ինչպիսի տեսք ունեմ, բայց այստեղ՝ վերևում, ամեն ինչ շատ պարզ է, թեև շատերին թվում է, որ այդպես չէ։ Ես ամեն երեկո կատարում եմ այս կյանքում ու այս տիեզերքում ինձ բաժին հասած դերս, չէ՞ որ ամենքս մեր անելիքն ունենք աշխարհում, ու դու էլ՝ քոնն ունես։ Իսկ իմ անելիքը, ի՛մ սիրելի բարեկամ, մութ ու խավար երկինքը լուսավորելն է ու ես հույս ունեմ, որ իմ յուրաքանչյուր լուսարձակումը մի երջանիկ օրվա ավարտ է նախանշելու։ Կար մի ժամանակ, որ ես էլ քեզ պես մեկն էի, սովորականի պես արթնանում էի արևի գալստյան հետ ու աչուկներս փակում՝ հետևելով ամենապայծառ երկնքի շողացող լույսերին։ Այսօրվա պես հիշում եմ, որ մի օր մայրիկիս խնդրեցի պատմել երկնքի մասին, ու գիտե՞ս՝ ինչ ասաց, որ այնտեղ՝ վերևում ամեն ինչ շատ ավելի մեծ է ու գեղեցիկ ու երկինքն էլ երկրի մի մասն է ու ամեն բան վեր է բարձրանում, անգամ, եթե մենք ժպտում

Անշահախնդիր ենք մենք մեզ կարգում, Այնինչ շահերն իրար են բախվում, Իրար են բախվում ու հերթ չեն տալիս, Միևնույն ճամփով գնում ու գալիս: Ճամփաներն էլ այդ խարխուլ են ու բարդ Ու լի կոչերով. առա՛ջ դեպի մարտ, Մարդն էլ մարտի է նետվում անխնա, Ու իր տեսակին թողնում՝ վերանա: Բայց կրկնապատկվում է սարսափելին,   Երբ առջևինն էլ հանդիպում է իր վերջակետին, Ետ է գալիս նա ու ետդարձի ճամփին Խժռում է իր պես մարդանման շահամոլներին: Կյանքն է այդպես հիմա ու եթե անգամ Ցանկանում ենք մենք կույր լինել այդժամ, Մեր ականջներն են լուռ ու մունջ լսում. Արդարություն է անշահախնդիր մեր այս օրերում:

I was a stranger, You said so, You were a danger, I thought so, And was it good or not, But our thoughts were not, They were not similar, were not. Some people are like blue water, They are transparent, they are cold Some are like a red volcano, So you will never ever know, When is the high time they explode. And the time is a curious thing, First you notice the strangeness, Then how dangerous someone is, And after all we choose what to do. Whether to swim without a fear, A fear of being immediately drown, Or not to fear of being burnt, And everything we do is on our own. I really doubt what is your choice And what would be mine, but one  Just one thing is clear to me, We were born to find our own.

Իրականում գոյություն ունեն այնպիսի բաներ, որոնք բառերով չես ասի, չես նկարագրի ու չես զգա անպես, ինչպես առանց խոսքերի կզգայիր: Շատ եմ մտածել` ինչ եմ ասելու քեզ, բայց ամեն անգամ միտքս լռել է. գուցե, որովհետև ինքն էլ է արդեն անզոր ու ուժասպառ: Բայց ա՜խր ինչպե՞ս քեզ հասցնեմ զգացածս, եթե միակ հնարավոր ուղին բառերն են…իրար տեղ ու հերթ չվող տառերը: Նրանք կուտակվել են ճանապարհի մի կողմում ու անվերջ թվացող հերթի մեջ են մխրճվել. տեսնես` երբ են մյուս կողմ հասնելու: Ես էլ չգիտեմ ու ցավոք սրտի չգիտես և դու… Ամեն անգամ աչքերս փակելիս զգում եմ այն, ինչը չեմ կարողանում ասել ու ինչը, հուսով եմ` դու լսում ես: Գուցե ասածս տարօրինակ համարես, բայց այդ ամենը ես համեմատում եմ բնության գրկում շնչահեղձ եղող մարդու, այգում թոշնող ծաղկի ու տաք վառարանի վրա սառչող թեյի հետ: Տեսնես` ինչպես կարող է ամեն բան այդքան հակասական լինել: Ինչպե՞ս կարող է գեղեցիկը ստվեր գցել իր շրջակայքի վրա, բարին չարության հանդիպել, ինչպե՞ս է, որ լուսավոր օրերին կհաջորդի գիշերը, ինչպե՞ս կարող է հույսը մի գեղեցիկ օր հեռանալ ու թո

The faces we can't hide, the shadows we can't show, And the souls that can't feel, can't feel the sorrow, Everything is gone, and all is broken, What is the sense when it is all forgotten? What do we want from the majesty of life? When all that it offers can't be counted and be just precise, We can do nothing with that when something is gone, Cause blaming is the only thing we really...really can. Closing all the doors that are offered to us, We are walking the way without looking behind, And all the feelings that we had are stolen by us, Just imagine how hard we could but never tried. Life is a choice, just an obscure perception, You can survive if love is your only solution, If you have chosen this way, then it is salvation, So never afraid, just take a brave action. Open up your eyes; just show your pure face, Never afraid to face, to face your given grace, The grace to love, to recognize love,

Frankly speaking I have never liked writing dictations, maybe because I preferred compositions and the latter was something I was really good at. The thing is no one could imprison my thoughts and all the things that I wanted to shelter beyond them; the words that are a birth of exempt mind. Dictation - nearly thirty people were to write the same thing and be extremely attentive not to alter anything, even a sign. It was not visible but we needed to feel it… a common obligation. Of course we needed to write everything properly according to the rules that we have learnt during some years, to cut short, we were trained. Unfortunately we had no opportunity to create new rules or to digress a little and the only thing we could do was to follow blindfold. That is to say we were governed by someone and we had no chance to choose. But now having a real chance of a choice among words I am writing what I wanted you to read. So you are going to read a democratic essay, which will not persuad