Կորուսյալ հույսեր
Դժվարության դեմ
մարդիկ պայքարում են,
հնարավոր ու անհնար
թվացող միջոցներ փնտրում.
հաճախ գտնում, ավելի հաճախ` հուսահատության մատնվում։
Անկախ ամենից, թե որ
տարբերակն է մեզ
բաժին հասնում, անընդհատ փորձում
ենք հասկանալ` ինչու՞ են
դրանք ի հայտ
գալիս ու իրենց
գերիշխանությունը
հաստատում մեր անպատրաստ
էության մեջ։
Ինչքան ավելի
ենք ճանաչում աշխարհը,
այնքան անըմբռնելի է դառնում դրա
տրամաբանությունը։ Հաճախ
ենք հավատացել, որ ինքներս
ենք օժտված ամեն
բան բարդացնելու շնորհով,
սակայն ես դադարել
եմ հավատալ այդ
ամենին,
երբ փոքրիկ մանկան
ծով աչքերում տեսել
եմ հոր պատկերը.
պատկեր,
որն իրեն այլևս
տրված չէ տեսնելու։
Ես նաև տեսել
եմ հոր, ով իր
երեխայի հետ դարձել
է մանուկ, երեխա, որն արդեն
վաղուց մանուկ չէ։
Ես տեսել եմ
այդ մարդու ցավն
իր ժպիտի մեջ։
Ու նաև տեսել
նրանց տարօրինակ ու
վախով նայող աչքեր։
Տեսել եմ իր
կյանքի վերջին վայրկյաններն
ապրող մարդու ափսոսանքով
լի աչքերը, որում ինքը
պահել է անպատասխան
հարցեր։
Կյանքը միշտ
չէ, որ հիասքանչ
է: Մենք փորձում
ենք իմաստավորել այն...
հաճախ մարդկանց շնորհիվ,
և երբ այդ
իմաստն անէանում է,
դառնում ենք անզոր
ու անկարող վերաիմաստավորել.
մեր հույսերը մարդկանց
պես կորսվում են։
Երբեմն, պարզապես, ապրում
ենք,
միտք պարգևում ամեն
չնչին պահին, որպեսզի գոյությունը
չսահմանափակվի հոգսերով։
Ինչքա՜ն ուժ
է պետք մարդուն,
որ կարողանա ցավը
կոկորդում խեղդել։ Եվ
նա գտել է… շարունակել ապրել,
վերաիմաստավորելու
փոխարեն՝ նշանակություն տվել
ու շարունակել դիմավորել
լուսաբացը,
շարունակել քայլել այն
ճանապարհով,
որի կեսին թողել
է իր երջանկությունը։
Մարդը շարունակել
է փնտրել։
Comments
Post a Comment