Կյանքը ցուցափեղկում

    

Illustration by R. Kikuo Johnson

    Չեմ մտաբերում, թե վերջին անգամ, երբ եմ գրիչը ձեռքս վերցրել ինչ-որ բան գրելու համար։ Կարծես` գրիչը կյանք լինի` երկար ժամանակ մի կողմ դրված ու անշարժ, իսկ դու փորձում ես ձեռքդ վերցնել այն, որ գործածես։

    Տարիների հետ, ավելի ու ավելի է մեծանում տպավորությունը, թե անէ հետևող ենք կյանքին։ Թվում է, թե կյանքը ֆիլմ կամ ներկայացում է, որն առջևդ է, իսկ դու նայում ես քո տեսադաշտից։

    Սարսափելի զգացողություն է «հարմարվելը». հարմարվում ենք հետևորդի մշտական կարգավիճակին, փորձում գուշակություններ անել, թե ինչ կլինի հետո։ Վերջինը, պարզապես, որ միտքը մնա արթուն։ Երևի։

    Կյանքն իսկապե՞ս թատրոն է, իսկ մարդիկ` դերասաններ։

    Եթե թատրոնում բաղձալի դերի համար պետք է պայքարել, ապա` կյանքում յուրաքանչյուրն իր բաժին դերն ունի։ Չնայած` ամեն մարդ իր կյանքի գլխավոր դերում է, նրա դերը, անտաղանդ սցենարիստի շնորհիվ, թվում է էպիզոդիկ ու դատապարտվում մոռացության։

    Կուլիսները փակվում են, և խաղը վերջանում է։

    Արդյոք կյանքում կա՞ն կուլիսներ, թե՞` մարդն է մնում միայնակ` կուլիսներից այն կողմ` գրիչը ձեռքին։ Ամենավարկանշային ֆիլմերում սցենարային զարգացումների պակաս չկա, սակայն կյանքում ոմանց սցենարային գիծը լարախաղացի նման մեկ ծայրից մյուսն է գնում` պահելով պարզ հարթությունը։

    Հիշեցի այն  ժամանակները, երբ բակում բադմինթոն խաղացող տարիքակիցները գերբնական հերոսներ էին թվում. հաջողակ, հարուստ ու անհասանելի։ Մեր մանկությունն ու պատանեկությունը չէին կարող անցնել առանց մարդկանց, որոնց հետ կվախենայինք համեմատվել։ Դա մշտապես մեզ հետ, մեր ուսերից կախված պարկում ենք տանում։

    Ասես` գետնանցումի դիմաց սպասող հետիոտն լինեինք, որը հետևում է մեքենաների ընթացքին։ Մեզ միայն հետևելն էր տրված, նաև` երազելը, որը չգիտեինք, թե ինչ է, հետևաբար` մտածում էինք երազելու մասին։

    Մտքերն էլ սցենարիստին այցելում են ընդմիջումներով, երկար դեգերումներով։ Կյանքը շրջապտույտներ է գործում, եղանակներն իրար են հաջորդում, ու նորից գալիս ես նորոգելու տաշտակդ, որ կիսատ էիր թողել։

    Ձմեռ էր, երբ վերջին անգամ այցի եկան։ Այնպես չէ, որ սիրում եմ ձյունը, բայց առաջինը միշտ երջանկացնում է։ Չնայած` հաշիվը կորցրել եմ, թե որերորդ անգամ են  փաթիլներն իջնում ներքև, բայց հենց առաջին ձյունն է թվում հիանալի։ Հարմարվողներս պատուհանից այն կողմ ենք միայն` հետևողի դերում, փաթիլներն էլ` կյանքի օրերի պես, իջնում են ցած ու անէանում ժամանակի մեջ։ Թվում է, որ դուրս գանք, կխորտակվենք դրանց դատարկ ծանրության տակ։

    Գրիչս էլ ձյան պես գեղեցիկ է ու փափուկ և մեկ-մեկ սիրուն է գրում։ Հնարավոր է` տարին մեկ, բայց իր դերն ունենում է, չէ՞։ Էպիզոդի՞կ...