Համր Թղթեր

     Որոշ թղթեր այդպես էլ մնում են գրպանում` հաջողության սպասումով։ Երախտագիտության խոսքերն էլ հաճախ մնում են ծալված թղթի վրա` տեղ-տեղ ճմռթված, տեղ-տեղ՝ խունացած։ Որոշները հավերժ համր են մնում և գոլորշիանում ժամանակի մեջ։

    Այդ թղթերի ու բառերի նմանությամբ էլ, հեղինակը դառնում է ստվեր` հաճախ աննկատ մնում։ Այդ մարդը հավերժ սպասում է իր աստեղային ժամին` երազելով լսել սեփական անունը։ Թերևս, այդ խոսքերն արտաբերելու ցանկությունն ավելին է, քան` հենց իրեն տրված գնահատանքը։ Հնարավոր է, որ հենց այդ է պատճառը, թե ինչու է մարդուն մնում միայն ափսոսանք գրված թղթերի համար, որոնք այդպես էլ չունեցան  հասցեատեր։

    Այդ թղթերից միայն մեկն է ունենում ապրելու ու վերածնվելու հնարավորություն, իսկ մյուս թղթերը՝ մտածում են` ինչո՞վ թերացան իրենց տողերում...այնինչ, այդ մյուսը լույս դարձավ, ապրեց իր ակնթարթներն ու լիացավ, մինչդեռ՝ գրպանում մնացածները հավերժ կիսատ մնացին։

    Թղթերից ավելի շատ՝ մարդիկ ծալվեցին ու խունացան, որովհետև լիարժեքությունը գնահատվելու մեջ է, բայց մի՞թե այն հաղթած` «ընտրյալ թուղթը» նույն սպասումը չուներ։

    Հաղթանակի զգացումը ոչ բոլորին և ոչ միշտ է տրվում։ Արդյոք մշտապես արժանավո՞րն է հաջողում․․․չգիտե՛մ։ Մեր իմացածն այն է, որ չապրած երանելի պահերն ու չասված խոսքերը մարդուն դարձնում են կիսատ, բայց նաև՝ հավերժ ձգտման մեջ պահում, որովհետև այդ թղթերը դեռ կարող են բացվել ու գուցե մի օր ավելի շտկված տարբերակով արտաբերվեն։ Գուցե որոշ տողեր այդպես էլ պիտի լռեն։