Կանգառներ չկան
Պատասխանատվություն...
Շատերս վախենում ենք մեզ վրա դրված պարտականութուններից: Շատ հաճախ դրանք իրագործել չկարողանալու վախի պատճառով, երբ առջևդ նոր հորիզոններ են, երբ արևը շողում է գլխավերևդ, մի՛ վարանիր, մի՛ վախեցիր: Եթե ամենը քեզ հետ է կատարվում, ուրեմն նախասահմանված է...այդ ամենը քեզ համար էր: Մնում է միայն հավատալ այդ ամենին ու ամբողջ ուժով գնալ առաջ, պետք է անել ամեն ինչ, չէ՞ որ փոշմանել չարածի համար ավելի վատ է...հասկանալ, որ քո իսկ չանելով, կորցրել ես այն ինչ դրված էր ճանապարհիդ: Տե՛ս, թե ինչքա՜ն մարդիկ կան, որոնց համար դու պարտավոր ես անել այն ինչ քո ձեռքերում է. հիշելով, որ քեզ համար ես անում: Տե՛ս թե առջևդ ինչքա՜ն օրինակներ կան, բոլորն էլ մսից ու արյունից են...հասարակ մարդիկ- նրանք քեզնից ավել ոչինչ չեն ունեցել...ունեցել են հավատ` հավատ, որ իրենք կարող են...Մնացե՛ք այնպիսին ինչպիսին կաք, արե՛ք ան ինչ կարող եք և կլինի այն ինչ կլինի- "Մակտուբ" - այդպես է գրված (ինպես ասվում է Կոելյոյի "Ալքիմիկոս" գրքում): Իսկ վերջում քեզ ասեմ, ի՛մ բարեկամ, գլուխդ բարձր քայլի՛ր, տե՛ս չճախրես օդում, մի՛ մոռացիր ոտքերիդ տակ նայելու մասին...այն ինչ կա ներքևում կարևոր է...իսկ առանց ներքև նայելու` ոչ մի դեպքում վերև չես նայի...ու հիշի՛ր, որ կանգնելու իրավունք չունես, կանգառներ չկան...
Comments
Post a Comment