Հոսանքից անտեղյակ
Նավը լողում է ջրի վրայով, իսկ դու լողալ չգիտես...
Լողալ չկարողանալու փաստը մշտական վախի մեջ է պահում։ Նույնիսկ կապույտ երկինքը, և ջրում դրա հայելային անդրադարձը չեն կարող ցրել վախերն ու անհանգստությունները, որոնք ապաստան են գտել քո մեջ. դրանք արմատավորվել են և ձգվում են մինչև հոգուդ խորքը։
Անծայրածիր օվկիանոսում նավը լողում է առանց փրկօղակների, կանգառներ ևս չկան, իսկ դու հոսանքից անտեղյակ մեկն ես, որը չգիտի ինչի սպասել։ Այսօրվա լուրթ երկինքը վաղը կարող է չլինել, լինելու պարագայում էլ` ոչ քո աչքերի արտացոլանքում։ Կգա մի պահ, երբ գույները, որոնք կտարբերակես միայն երկուսը կլինեն։ Այդ սև ու սպիտակների մեջ դու կկորչես` մտածելով, որ ոչ թե ջրի վրա ես, այլ`ջրի մեջ։ Քեզ կթվա, թե խորտակվում ես, և հոսանքն էլ արդեն դեպի հատակն է ձգում․․․ոչ պակաս անպարագիծ հատակը։ Ջրի և երկնքի երբեմնի կապույտը քո հույսերը կթվան, բայց դրանք էլ` քո ջրում հայտվելուն պես, կխորտակվեն ու կիջնեն ներքև։
Կհիշես, թե ինչ կար վերևում։
Երբ արևը մտնում էր ամպերի ետևը, մտովի դառնում էիր մանուկ, և նավի ստվերը մի քանի անգամ ավելին էր թվում։ Այդ ժամանակ էլ ցանկանում էիր մարել լամպը, որպեսզի նավի ստվերն անգամ չերևար ու նախընտրում էիր նստել մթության մեջ։ Երբ անձրև էր գալիս, նավը թվում էր ծանրացած ու մտածում էիր, թե դեռ ինչքան է շարունակվելու անձրևը և ոչ ոք պատասխան չուներ այդ հարցին, ուստի դու էլ ծանրանում էիր՝ մտքերդ պես։ Նայում էիր շուրջբոլորդ. ոմանք արհեստավարժ լողորդ էին, և նավի հետ հավասար ճանապարհ էին անցնում, կարողանում ընկղմվել օվկիանոսի խորքն ու նույն ճկունությամբ էլ ափ ելնել։ Նրանց համար օվկիանոսում միշտ ապահով էր և ոչ մի եղանակ չէր խանգարում, ոչ էլ օվկիանոսի անծայրածիր լինելն էր խնդիր։
Քեզ մեկ հարց է հետաքրքրում ՝ «ինչպե՞ս»։
Մտացածին լինի, թե իրական, մեկ է քո վախերը հարցերի և ակնկալվող պատասխանների հետևանքն են լինելու։ Հնարավոր է, որ միշտ լողաս խորտակվելու վախը սրտում, բայց ավելի հավանական է, որ խորտակվես լողալու վախից։
Նավը միշտ կլողա, հոսանքը կլինի անծանոթ, իսկ դու լողալ կսովորես...
Comments
Post a Comment