ՆաՆե

God! Why is it so hard? Why? How to differentiate things people show and things they really think? How to carrying on when you don't know where it takes? Want to feel the strength, the confidence that all I do, all I think is right. Sometimes the thoughts that you are potential and reasonable person aren't enough, because even in these cases you can't open another's soul, their minds and the ocean of their thoughts. Sometimes you just want to stop your journey and ask; ''What goes around?''. In this case you have collision of your thoughts. That creature inside immediately starts the fight. But what was the reason of your worries. That is the thing. Open your eyes, open your heart, what you really need to do is to be yourself, to continue all you have started. There won't be any circumstances that can fight against you. And all will understand it sooner or later. They will be familiar with your hidden soul, because all you have is flying out o...

If I had a chance to see the truth beneath everything. If we had a chance to cross the road, expecting to get happiness in the end. If we really had it… Let's sit and think before walking.  Hey? Who are you? What is your aim today? Why are you doing this? Is it all you want or need? Will you get satisfaction in the end?  We all are equal soldiers of life with different problems to solve, but with the same road. The other difference is waiting for us in the end, and everything we see there is made of obstacles we found, solved and crossed. Some of us can turn and go back, as it isn't hard to finish the road, some of us won't even start the journey and finally a few of us will get there. They will stand upon the mountain of life, they will get there, discreetly and with dignity, they really deserve it. Just remember we need to find answers for all questions we will meet during the journey and finally we should love this life, live and enjoy every day, every moment as...

Հրամայեցին հեռանալ, կապեցին ոտքերս... Երբ ամեն ճանապարհ տանում է դեպի միևնույն ելքը, թվում է ` այլ բան չի մնում անելու, բայց արի ու տես, որ մեկ ուրիշ ճանապարհ էլ կա: Այդ ճանապարհն արդեն ծանոթ է, ելքին հասնելու համար դրանով ես անցել: Դա ետդարձի ճամփան է, արդեն ծանոթ ու օտար ետդարձի ճամփան: Ափսոսում ես, որ ելքը բաց էր, իսկ դու քեզ չազատեցիր ետևումդ մնացած ներկայից, կորցրիր հնարավորությունդ քեզ փրկելու, բայց նաև հասկանում ես, որ փրկեցիր ուրիշներին, այնտեղ` քո ծանոթ ներկայում ապրող ուրիշներին: Ուրիշներ, որ անչափ մոտ են ու թանկ, անչափ՝ խոցող ու ուրիշ, մոտիկ ուրիշներ...Դու մնում ես, գիտես, որ ամեն բան նույնն է, բայց գիտես, որ դա է ամենը, դա՛ ես դու: Թո՛ղ որ լինես ինչ-որ մեկ, բայց այդ ինչ-որ մեկությամբ էլ պարգևես ամեն ինչ, տա՛ս ամենն ինչ կա և գուցե այն ժամ դուրս գաս այն ելքով, երբ ոչինչ արդեն էլ տալու չկա, կամ էլ էլ տալու կարիքը չկա...Ու թո՛ղ դեռ մաշվեն մատներդ բարակ, բայց դեռ չի մաշվի քո սիրտն անձնազոհ, թո՛ղ, որ շատ հաճախ հենց այնպես դու տաս քո սրտում պահած, բայցև տրորված սերն անսահման, բ...

21-րդ դար: Դար, երբ բոլորը իջնում են մարդկային հարաբերությունների աղոտ հորձանուտի աստիճաններով, ընդ որում շատ արագ ու հաստատուն քայլերով: Իսկ վատագույնն այն է, որ հրաժարվողները քարկոծվում են և ստիպված լինում անցնելու ուղի, որ դժվար է և անարդար: Ինչու՞: Մի՞թե այդ ամենը պատճառ չի դառնում, որ հրաժարվողների քանակը սակավ լինի: Արդի ժամանակները թելադրում են, որ բոլորը լինեն պարփակված, իրենց խեղդեն սեփական Ես-ի և դրա շուրջ ծավալվածի մեջ: Իսկ ի՞նչ անեն այն մարդիկ, ովքեր չեն կարող լինել արդի ժամանակների սպասավորը, ովքեր սեփական` ավելի բարդ ու դաժան, խճճված ու անլուծելի արդիությունը փորձում են լուծել ուրիշների դժվարություններին զուգընթաց, պարզապես կարևորելով մարդկանց, կարևորելով նրանց ներկայությունը, նրանց ժպիտի մշտական առկայությունը: Ի՞նչ անեն, եթե չեն ցանկանում հրաժարվել ուրիշներից, եթե չեն կարող լինել քար ու անտարբեր: Շատերին կարող է թվալ, թե նրանց համար հեշտ է, եթե խոսում են ամեն հարցի լուծելիութան մասին, ուրեմն խնդիր չեն կարող ունենալ, բայց ախր չարաչար սխալվում են: Նման մարդիկ է, որ ամեն...

Включи свет, включи твой свет… А то костер, который горел в твоем  душе Уже погас, его уж нет. Ты ведь силен, все быть может лучше. И так иди, веди себя к победе. Ты так силен, я тебе верю, Борись со всякой трудностью, Бери свой факел и стремись к цели. Иди, вот твой путь, В душе осколки боли и радости Превратили тебя в стремительного война, Ну так, двери уже открыты, иди И ты должен, знаешь – должен? Лишь потому - эта победа будет не только твоей, Она ведь путь к счастью, к счастью тем, которых Ты так безумно называешь МОИ… А ведь тогда, лишь можешь Своим светом и факелом вернуть свет В глазах …в глазах моих…                                                                                    ...

Սարերում էլ կյանք կա… Ակամա հիշեցի այն ներկայացման վերնագիրը, որ դիտել էի երևի թե մեկ տարի առաջ: Սարերում էլ կյանք կա – նույնիսկ ամենաանհնարին իրավիճակներում լույս կա, ելքի հնարավորություն: Ամեն անգամ, երբ կցանկանաք հապաղել, հիշե ՛ ք, որ շրջվելուց հետո ետդարձ չկա: Երբ աչքերդ հառած առաստաղին ես նայում ու ափսոսում չարածի, չստացված բանի  համար հիշի ՛ ր, որ այդ ամենը հնարավոր էր, ուղղակի ճիշտ պահը չէր…ինչ-որ բան, ինչ-որ տեղ սխալ էր: Այնպես, որ աշխատի ՛ ր ապրել այնպես, որ ոչ մի հանգամանք չթողնի ափսոսաս կամ աչքերդ թաքցնես: Ցանկացած պարագայում լավագույն հարցը. Որ կարող ես տալ «ինչու ՞ » - ն է: Պատասխանիր այդ «ինչու» -ին և կիմանաս, թե ինչն արժե շտկել: Ոչինչ այս կյանքում անհնար չէ, եթե նման բան արդեն կա, եղել է, ուրեմն դա անել հնարավոր է, շատ հնարավոր է,  որ դու լինես անողներից մեկը: Նույնիսկ ձնծաղիկը քարերի միջից կարող է համառորեն դուրս հանել գլխիկը, սարերում էլ կյանք կա... Այնպիսին, ինչպիսին հիմա դու ես ապրում ուղղակի տարբեր ենհանգամանքները, բայց բոլորը միևնույն աստիճանին են կան...

Փոքրիկ սենյակում` հայելու առաջ կանգնած էր N.N-ը: Փութով ու փոքր-ինչ անփութորեն հարդարում էր մազերը: Մեկ րոպե անց արդեն երկու երկարածամ հյուս արած նստած գրում է: Շատ անհանգիստ է երևում ՝ շ փոթված ու անտեղյակ ամենից, ինչ կատարվում է շուրջը: Ինչ-որ բան է գրում, ամեն բառը մի քանի վայրկյան ծանրութեթև անելուց հետո: Դադարելով գրելը` կարդում է ամենն ու նայում շուրջը: Սկզբում քամուց աննշան շարժվող վարագույրին, ապա` աչք գցում կենտրոնում դրված աթոռին` մի տեսակ միայնություն նկատելով այդ անշունչ առարկայի անշունչ հոգում: Հետո` հոգնած ու անտարբեր նայում հայելուն, լուռ խորհում ու առանց ոչ մի արձագանքի շարունակում գրելը: Հարցնում ես, թե ի՞նչ է գրում, կամ արդյոք ու՞մ մասին - իր մասին է գրում, ցանկանում գրել ավելին, սակայն հապաղում, զգում, որ ցավում է ամեն բան` միտքն է ցավում, մի պահ փակում աչքերն ու երազում` մտածում չմտածելու մասին, երազում երազելու ու այդ երազն իրականում ապրելու մասին և որ ամենակարևորն է ` հավատում այդ երազի` իր` լուսավոր ու պարզ երազի իրականացմանը: Մեղմ ու բարի ժպիտ է նշմարվում ...