Իրականում կյանքն ակնթարթ է՝ բազմաթիվ ակնթարթներից լիարժեք դարձած ու դրանց իր մեջ ապաստան տված ակնթարթ … Ապրում ենք , բայց քիչ ենք մտորում այն ժամանակի մասին , որ վայելում , սպանում կամ ոչնչացնում ենք , թեև հաճախ ատում ենք սպասել , դրանում տեսնելով անհաստատ կորստի ցավ , բայցև հավատում ենք , որ մեր համբերության համար պարգևատրվելու ենք այն երանելի պարգևով , որ փափագում ենք : Լինում են դեպքեր , երբ ճանապարհն այնքա ՜ ն երկար է թվում , որ սպասելու կարողությունն անէանում է , թեև այլ ելքեր չկան … մենք ապրում ենք ու սպասում , սխալվում ենք , եթե ոչինչ չենք անում սպասելուց բացի : Ի րականում այն երկար ճանապարհի վերջին հասնելու համար պետք է քայլել , գնալ առաջ ու միայն և միայն այդ դեպքում սպասել , թե երբ է երևալու այն կետը , որին սպասում ենք : Եկե ՛ ք կանգնենք մի պահ ու հարց տա ՛ նք իրար . «Անու ՞ մ ենք ամեն բան ինչ մեզնից է կախված, գո ՞ ւցե չենք հավատում մեզ ու վերջնական հանգրվանին»: Մի ...
21-րդ դար: Դար, երբ բոլորը իջնում
են մարդկային հարաբերությունների աղոտ հորձանուտի աստիճաններով, ընդ որում շատ արագ
ու հաստատուն քայլերով: Իսկ վատագույնն այն է, որ հրաժարվողները քարկոծվում են և ստիպված
լինում անցնելու ուղի, որ դժվար է և անարդար: Ինչու՞: Մի՞թե այդ ամենը պատճառ չի դառնում,
որ հրաժարվողների քանակը սակավ լինի: Արդի ժամանակները թելադրում են, որ բոլորը լինեն
պարփակված, իրենց խեղդեն սեփական Ես-ի և դրա շուրջ ծավալվածի մեջ: Իսկ ի՞նչ անեն այն
մարդիկ, ովքեր չեն կարող լինել արդի ժամանակների սպասավորը, ովքեր սեփական` ավելի բարդ
ու դաժան, խճճված ու անլուծելի արդիությունը փորձում են լուծել ուրիշների դժվարություններին
զուգընթաց, պարզապես կարևորելով մարդկանց, կարևորելով նրանց ներկայությունը, նրանց
ժպիտի մշտական առկայությունը: Ի՞նչ անեն, եթե չեն ցանկանում հրաժարվել ուրիշներից,
եթե չեն կարող լինել քար ու անտարբեր: Շատերին կարող է թվալ, թե նրանց համար հեշտ է,
եթե խոսում են ամեն հարցի լուծելիութան մասին, ուրեմն խնդիր չեն կարող ունենալ, բայց
ախր չարաչար սխալվում են: Նման մարդիկ է, որ ամենադժվար խնդիրներն ունեն, ամենախրթին,
բայց ունեն այնքան հավատ ու կամք, որ կարող են չնահանջել: Եվ ասե՛ք, ի՞նչ անել, երբ
լինում ես սրտացավ նաև ուրիշների համար, մոռանալով քեզ, ստանում ես ցավ, որ կրկրնապատկում
է քո դժվարությունների չափաբաժինը, ավելացնելով քո` մարդ տեսակի ` այն աստիճաններով
չիջնող տեսակի տառապանքը: Դուք կոտրում եք նրա թևերը և դա անում եք հենց թռիչքի ժամանակ:
Իսկ հետո,
ինչպե՞ս կրկին պարզեն օգնության ձեռքը, երբ ինքներդ
եք այն կոտրել: Ինչպե՞ս:
Comments
Post a Comment