Ի՜նչ ուրախ եմ, որ դու որոշել ես կարդալ իմ պատմությունը։ Ես քեզ դեռ չեմ տեսնում, բայց համոզված եմ, որ, հետզհետե, պատկերացնելու եմ՝ ինչ տեսք ունես։ Իսկ ես շատ սովորական աստղ եմ, չգիտեմ, թե ձեր տնից ինչպիսի տեսք ունեմ, բայց այստեղ՝ վերևում, ամեն ինչ շատ պարզ է, թեև շատերին թվում է, որ այդպես չէ։ Ես ամեն երեկո կատարում եմ այս կյանքում ու այս տիեզերքում ինձ բաժին հասած դերս, չէ՞ որ ամենքս մեր անելիքն ունենք աշխարհում, ու դու էլ՝ քոնն ունես։ Իսկ իմ անելիքը, ի՛մ սիրելի բարեկամ, մութ ու խավար երկինքը լուսավորելն է ու ես հույս ունեմ, որ իմ յուրաքանչյուր լուսարձակումը մի երջանիկ օրվա ավարտ է նախանշելու։ Կար մի ժամանակ, որ ես էլ քեզ պես մեկն էի, սովորականի պես արթնանում էի արևի գալստյան հետ ու աչուկներս փակում՝ հետևելով ամենապայծառ երկնքի շողացող լույսերին։ Այսօրվա պես հիշում եմ, որ մի օր մայրիկիս խնդրեցի պատմել երկնքի մասին, ու գիտե՞ս՝ ինչ ասաց, որ այնտեղ՝ վերևում ամեն ինչ շատ ավելի մեծ է ու գեղեցիկ ու երկինքն էլ երկրի մի մասն է ու ամեն բան վեր է բարձրանում, անգամ, եթե մենք ժպտում
21-րդ դար: Դար, երբ բոլորը իջնում
են մարդկային հարաբերությունների աղոտ հորձանուտի աստիճաններով, ընդ որում շատ արագ
ու հաստատուն քայլերով: Իսկ վատագույնն այն է, որ հրաժարվողները քարկոծվում են և ստիպված
լինում անցնելու ուղի, որ դժվար է և անարդար: Ինչու՞: Մի՞թե այդ ամենը պատճառ չի դառնում,
որ հրաժարվողների քանակը սակավ լինի: Արդի ժամանակները թելադրում են, որ բոլորը լինեն
պարփակված, իրենց խեղդեն սեփական Ես-ի և դրա շուրջ ծավալվածի մեջ: Իսկ ի՞նչ անեն այն
մարդիկ, ովքեր չեն կարող լինել արդի ժամանակների սպասավորը, ովքեր սեփական` ավելի բարդ
ու դաժան, խճճված ու անլուծելի արդիությունը փորձում են լուծել ուրիշների դժվարություններին
զուգընթաց, պարզապես կարևորելով մարդկանց, կարևորելով նրանց ներկայությունը, նրանց
ժպիտի մշտական առկայությունը: Ի՞նչ անեն, եթե չեն ցանկանում հրաժարվել ուրիշներից,
եթե չեն կարող լինել քար ու անտարբեր: Շատերին կարող է թվալ, թե նրանց համար հեշտ է,
եթե խոսում են ամեն հարցի լուծելիութան մասին, ուրեմն խնդիր չեն կարող ունենալ, բայց
ախր չարաչար սխալվում են: Նման մարդիկ է, որ ամենադժվար խնդիրներն ունեն, ամենախրթին,
բայց ունեն այնքան հավատ ու կամք, որ կարող են չնահանջել: Եվ ասե՛ք, ի՞նչ անել, երբ
լինում ես սրտացավ նաև ուրիշների համար, մոռանալով քեզ, ստանում ես ցավ, որ կրկրնապատկում
է քո դժվարությունների չափաբաժինը, ավելացնելով քո` մարդ տեսակի ` այն աստիճաններով
չիջնող տեսակի տառապանքը: Դուք կոտրում եք նրա թևերը և դա անում եք հենց թռիչքի ժամանակ:
Իսկ հետո,
ինչպե՞ս կրկին պարզեն օգնության ձեռքը, երբ ինքներդ
եք այն կոտրել: Ինչպե՞ս:
Comments
Post a Comment