N °= 208
Փոքրիկ սենյակում` հայելու առաջ կանգնած էր N.N-ը: Փութով ու փոքր-ինչ անփութորեն հարդարում էր մազերը: Մեկ րոպե անց արդեն երկու երկարածամ հյուս արած նստած գրում է: Շատ անհանգիստ է երևում ՝ շփոթված ու անտեղյակ ամենից, ինչ կատարվում է շուրջը: Ինչ-որ բան է գրում, ամեն բառը մի քանի վայրկյան ծանրութեթև անելուց հետո: Դադարելով գրելը` կարդում է ամենն ու նայում շուրջը: Սկզբում քամուց աննշան շարժվող վարագույրին, ապա` աչք գցում կենտրոնում դրված աթոռին` մի տեսակ միայնություն նկատելով այդ անշունչ առարկայի անշունչ հոգում: Հետո` հոգնած ու անտարբեր նայում հայելուն, լուռ խորհում ու առանց ոչ մի արձագանքի շարունակում գրելը: Հարցնում ես, թե ի՞նչ է գրում, կամ արդյոք ու՞մ մասին - իր մասին է գրում, ցանկանում գրել ավելին, սակայն հապաղում, զգում, որ ցավում է ամեն բան` միտքն է ցավում, մի պահ փակում աչքերն ու երազում` մտածում չմտածելու մասին, երազում երազելու ու այդ երազն իրականում ապրելու մասին և որ ամենակարևորն է ` հավատում այդ երազի` իր` լուսավոր ու պարզ երազի իրականացմանը: Մեղմ ու բարի ժպիտ է նշմարվում N.N-ի դեմքին, լուսավոր ստորակետ է դնում և դադարում գրելը:
Comments
Post a Comment