"Amicus verus-rara avis"

Ասում են` "Amicitia vitam ornat" /Ընկերությունը զարդարում է կյանքը/, բայցև հաճախ` "Amici fures temporis"/Ընկերները ժամանակի գողերն են/: Շատ նուրբ ու փխրուն թեմա է...Ուղղակի կարծում եմ, որ այս ամենում պետք է անպայման շեշտվի իրական բառը`իրական ընկերությունը: Լինում են դեպքեր, երբ ակնհայտ երևում է Ձեր `լավ ընկեր լինելու փաստը, դուք բավարարված եք զգում,հասկանալով, որ օգուտ եք տալիս ձեզ համար անչափ կարևոր մարդկանց: Բայց այս ամենին զուգընթաց լինում են պահեր, երբ դուք եք սպասում այն ամենին, ինչ տվել եք, դուք եք զգում ամենի կարիքը: Երբ չեք ուզում անհանգստություն պատճառել, խոսքերի, բառերի տակ ասում եք` "Լսի՛ր ինձ, օգնի՛ր ինձ", բայց տեսեք, որ "Aures habent et non audient" /Ականջ ունեն ու չեն լսում/: Գուցե պահեր են լինում, երբ նրանց խնդիրներ չունենալը բերում է նրան, որ չեն նկատում Ձերը, որովհետև երջանկությունը հաճախ կուրացնում է: Բայց կասեք, թե՞ անարդար է, որ ուզում եք Ձ
եզ պես ընկեր ունենալ, ով նույնիսկ հնչող "Լավ եմ"-ի տակ կհասկանա, շատ ավելին, -բնական է: Սակայն պետք է ապրել, անպես ինչպես պետք է, ունենք ընկերներ, շնորհակալ լինելով, նրանց ամեն տեսակի սրտացավության և օգնության հասնելու պատրաստակամության համար: Դուք էլ մի՛ զլացեք, տվե՛ք ավելին, թեկուզ կստանաք ոչինչ: Գուցե մի օր զգաք, որ ունեք հավատարիմ ընկեր, որ գնահատում է Ձեզ ու նույնքան լավ է ճանաչում: /Հավատարիմ ընկերը հազվագյուտ թռչուն է/ "Amicus verus-rara avis"!!!