Երևի
Ես մտածեցի ու հասկացա, որ չեմ հասկանում կամ հրաժարվում եմ
հասկանալ, թե ինչու չենք կարողանում արտահայտել, դուրս հանել ամենն, ինչ մեր մեջ է։ Հաճախ մեր ներսում կուտակվածը
տակնուվրա է անում մեզ, սպանում՝ վերածնվելու աստիճան հաճելի կերպով։
Ահա, բարեկա՛մս, իմ մեջ, իմ էության մեջ ամփոփվում է այն ամենն, ինչով ես
ապրում ու շնչում եմ։ Այն մե՛կ դաժանորեն ծնկի է բերում, մե՛կ էլ թևեր տալիս ու թռցնում
վեր, շա՜տ հեռուներ։ Աներևույթ հեռուներում գուցեև իջնելու առիթ չլինի։
Ու ես մտածում եմ վախի մասին։ Այն վախի, որ ինձ դեռ կարող է
սպասել այնտեղ, ուր կտանի թռիչքը։ Բայց այդ վախից ավելի հզոր վախ էլ կա․ վախ, որ ինձ
այլևս անծանոթ կմնան հեռուները, այնտեղ՝ ուր կհասցնեիր դու։
Երկրի վրա ամեն բան առավել դժվար է թվում, քան երկնքում, բայց
իրականում առավել հեշտ է կանգնել զույգ ոտքերի վրա և ոչ թռչել քեզ տրված թևերով, որոնք քեզ անհայտ ուղղությամբ են տանում։
Ու մենք մոլորության մեջ ենք․ մե՛րթ փախչել ենք ուզում մեզնից,
մե՛րթ ընդմիշտ մնալ։ Իրականում, այն՝ ինչ մեր ներսում է հիմա, այն է՝ ինչ մենք վախենում
ենք կորցնել։ Այդ է պատճառը, որ մենք դրանք գուցե թվացյալ ամենաապահով տեղում ենք պահում՝
մեր Հոգում ու Սրտի մեջ։ Եվ եթե դուք մոռացել եք հարցնել, թե ով կա այդտեղ՝ Ձեր ներսում,
ուրեմն՝ հարցրե՛ք ինչքան հնարավոր է արագ։ Գուցե նրանք Ձեր թևերն են․․․Ձեր հույսն ու
հավատը։
Ասա՛, որ մեկ-մեկ վախենում ես ապրել, վախենում ես, որ քո ներսում
էլ են վախենում․․․Այո՛, մենք բավական ուժ չենք կարողանում գտնել ու կորցնում ենք
ձայները, չենք լսում պատասխան մեր այն հարցին, որ պիտի տայինք, հիշու՞մ ես։ Բայց ես,
բարեկա՛մս, խնդրում եմ քեզ, որ հիշես, թե ինչ արժե այն ամենն, ինչով ապրում ես, գուցե
գտնես քո ուժը, ձեռք բերես թևեր ու թռչես հավետ․․․դեպի հավատի հեռավոր երկրներ։
Ու ես կրկին չասացի այն, ինչ իմ մեջ է․․․երևի ես էլ եմ
վախենում․․․երևի․․․
Comments
Post a Comment