Ինչու՞ ենք թաքցնում աչքերը…
Ինչու՞ ենք թաքցնում աչքերը…
Մի տեսակ տխուր ավազահատիկներով լեցուն մի անապատ է մեր հոգին.
լի է ափսոսանքով ու յուրատեսակ տագնապով: Հետաքրքիր է. ի՞նչ են թաքցնում աչքերը, կամ
ինչի՞ց են թաքնվում: Եվ եթե ոչինչ չունեն թաքցնելու կամ վախենալու, մեկ է ցած են սահում:
Երբ չեն երևում, թվում է՝
ոչինչ
չունեն ասելու…երևում են`չեն խոսում: Բայց ինչի՞ց են փախչում դրանք, ինչի՞ց խուսափում
և ինչի՞ց փայլում: Գուցե, պարզապես, շփոթված են դրանք. Վախենում են նայել, վախենում
տեսնել:
Մեկ-մեկ թվում է, թե նաև լսում են ու հաճախ թաքցվում՝ հենց ասվածը
չլսածի ու անտարբեր մնացածի քողի ներքո, մինչդեռ դրանք չեն նայում, բայց ավելին են
տեսնում: Նույնիսկ իրենց են տեսնում աչքերը թաքցնելիս, տեսնում են բոլոր աչքերը` նույնիսկ հոգու…
Հարցի կարիք կա. ինչու՞ թաքցնել
աչքերը: Չէ որ ոչինչ չի դրդում անել, բայց, գուցե, հենց այդ անմեղ ու հասարակ մարդ-արարած
լինելն է ստիպում, որ ապրես թաքնված, թվաս հեռու, թվաս անհաս…լինես արևի ճառագայթներից
մշտապես կուրացած` նույնիսկ անձրևի կաթիլների աչքերիդ վրայով սահելու ժամանակ…մեկ-մեկ
այդ կաթիլների`հոգուդ աչքերից հորդալու պահին:
Դրանք չեն երևում, դրանց մենք ենք թաքցնում, դրանք մեզ են թաքցնում,
կամ, գուցե, մատնում: Այո՛, մատնում են մեզ, մեր այդ «մատնիչ» ու «դավաճան» աչքերը…մատնում
են մեր ես-ը:
Թե մենք խաբել սովորեցինք, դուք, աչքե՛ր, դատապարտված եք տանուլ
տալու այդ փորձությունը…
Աչքե՜ր, որ անկեղծության
ապաստանն են:
Անկեղծությո՜ւն, որ փշուր-փշուր
է լինում մերօրյա աշխարհում ու թե հնար կա պահպանելու այն` ների՛ր, բայց թաքցնելու եմ դրանք…
Comments
Post a Comment