Հույսերեն (հեղինակային նորաբանություն)
Չգիտեմ…մեկ – մեկ թվում է, թե այն,
ինչ ցանկանում եմ հասցնել քեզ, իմ սիրելի՛ ընթերցող, աշխարհի և ոչ մի լեզու չի կարող
անել, չի կարող լինել անկեղծ ու մաքուր, ինչպես օրինակ քամին է մեղմ օրորում շուրջս,
շոյում ամենն, ինչի միջով անցնում է, կամ էլ ընդհակառակը` ըմբոստացած ու լի դառնությամբ,
անխնա սարսուռ ուղարկում իր` ժամանակին շոյած շրջակայքին: Անշուշտ շատ անկեղծ է այն,
որ շոյելիս մեղմ է, բարի, իսկ հարվածելիս չի թաքցնում իր էությունը, վերաբերմունքը.
լինում է այնքան դաժան, ինչքան մեղմ
է եղել: Հանդարտվելուց հետո էլ ետդարձի ճամփան խարխուլ է և անդառնալի, որովհետև այն
ծաղիկները, որոնց այտերին իր տաք ու մեղմ համբույրներն էր ընծայում ու որպես դրոշմակնիք
թողնում՝
արդեն
կախել են իրենց գլխիկները, աչուկներն են փակել, իսկ երկինքը, որ խլել է նրանց արցունքները
երջանկության ու հավերժ թվացող ջերմության պահին ետ է դարձնում, ինչքա՜ն արցունքներ,
հետևաբար ինչքա՜ն ցավ կար նրանց մեջ, ինչքա՜ն հույսով լի հառաչանք: Եվ ինչքա՜ն ժամանակ
է պետք, որ աչուկները նորից բացվեն, գլխիկները նորից բարձրանան և առանց վախի նայեն
երկնքին…իսկ արդյո՞ք ժամանակը կօգնի:
Իմ ընթերցողը, հավանաբար, ուշադիր է եղել և նկատել է, որ ետդարձի
ճամփան “անդառնալի” անվանմամբ ենք կնքել, բայց հույսը, որ ժամանակի հետ հավասար է քայլում,
հավատում է անհնարինին` հակասելով անհնարինության գաղափարին:
Մի մեղմ քամի
սահեց այն թղթերի միջով, որոնց վրա գրիչս իր հետքն է թողնում. մեղմ էր այն, հույս էր
տալիս, միշտ էլ հույս կա…ելք...Եվ ես հասկանում եմ, որ ամենապարզը անկեղծ ու ըմբռնող
լեզուն է` բնության լեզվին միախառնված: Կապ չունի, թե ինչպիսի մասնիկներ են կերտում
տողերը` կարևորը դրանք ծնվում են սրտում, հոգու խորքից վազում դեպի մատները և հույսով
լեցուն բառերով կրկին բարձրացնում գլխիկները, բացում աչուկները:
Comments
Post a Comment