Հույսերեն (հեղինակային նորաբանություն)

Չգիտեմ…մեկ – մեկ թվում է, թե այն, ինչ ցանկանում եմ հասցնել քեզ, իմ սիրելի՛ ընթերցող, աշխարհի և ոչ մի լեզու չի կարող անել, չի կարող լինել անկեղծ ու մաքուր, ինչպես օրինակ քամին է մեղմ օրորում շուրջս, շոյում ամենն, ինչի միջով անցնում է, կամ էլ ընդհակառակը` ըմբոստացած ու լի դառնությամբ, անխնա սարսուռ ուղարկում իր` ժամանակին շոյած շրջակայքին: Անշուշտ շատ անկեղծ է այն, որ շոյելիս մեղմ է, բարի, իսկ հարվածելիս չի թաքցնում իր էությունը, վերաբերմունքը. լինում է այնքան դաժան, ինչքան մեղմ է եղել: Հանդարտվելուց հետո էլ ետդարձի ճամփան խարխուլ է և անդառնալի, որովհետև այն ծաղիկները, որոնց այտերին իր տաք ու մեղմ համբույրներն էր ընծայում ու որպես դրոշմակնիք թողնում՝ արդեն կախել են իրենց գլխիկները, աչուկներն են փակել, իսկ երկինքը, որ խլել է նրանց արցունքները երջանկության ու հավերժ թվացող ջերմության պահին ետ է դարձնում, ինչքա՜ն արցունքներ, հետևաբար ինչքա՜ն ցավ կար նրանց մեջ, ինչքա՜ն հույսով լի հառաչանք: Եվ ինչքա՜ն ժամանակ է պետք, որ աչուկները նորից բացվեն, գլխիկները նորից բարձրանան և առանց վախի նայեն երկնքին…իսկ արդյո՞ք ժամանակը կօգնի:

Իմ ընթերցողը, հավանաբար, ուշադիր է եղել և նկատել է, որ ետդարձի ճամփան “անդառնալի” անվանմամբ ենք կնքել, բայց հույսը, որ ժամանակի հետ հավասար է քայլում, հավատում է անհնարինին` հակասելով անհնարինության գաղափարին:

            Մի մեղմ քամի սահեց այն թղթերի միջով, որոնց վրա գրիչս իր հետքն է թողնում. մեղմ էր այն, հույս էր տալիս, միշտ էլ հույս կա…ելք...Եվ ես հասկանում եմ, որ ամենապարզը անկեղծ ու ըմբռնող լեզուն է` բնության լեզվին միախառնված: Կապ չունի, թե ինչպիսի մասնիկներ են կերտում տողերը` կարևորը դրանք ծնվում են սրտում, հոգու խորքից վազում դեպի մատները և հույսով լեցուն բառերով կրկին բարձրացնում գլխիկները, բացում աչուկները: