Սպասում
Երբ մատներդ սահում են ստեղնաշարի վրայով, իսկ դու չգիտես ինչ գրել, երբ ամենն ինչ կուտակված է, դուրս հանել չես կարողանում և դա տանջում է քեզ առավել քան ինչ-որ այլ բան: Ինչու՞մն է խնդիրը... սա իմ խոսքն է, իմ նամակը... ճի՞շտ եմ, իսկ նամակներում քողարկված է, հաճախ նույնիսկ ոչ էլ թաքնված` մեր անկեղծությունը...ապա ինչու՞ դուրս չի գալիս ամեն բան..Epistola non erubescit...նամակը չի կարմրում...գուցե այդ է պատճառը, որ դրանք շատ զգուշությամբ իրենց մեջ են սքողում մարդկային հոգու մերկությունը, մենք կարիք չունենք թաքնվելու, որպեսզի հորդան մեր մտքերը, որովհետև մենք չկանք նամակի կողքին...մեր մատները, որպես հոգուց դուրս եկող երակներ, արդեն վաղուց մեր փոխարեն արել են այն, ինչ չենք կարողանում անել այլ կերպ, բայց երբ մատներն էլ չեն կարողանում դուրս հանել հոգում կուտակվածը...այդ դեպքում, ի՞նչ անել...Գուցե գրել-գրել ու այդպես երկա՜ր գրել, որ լավանա հոգու անկեղծության մատակարարումը նամակին...գուցե...Գիտե՞ս, ինչն է խնդիրը, երևի բավ է մտածել...առանց մտածելու սահեցնենք մատները...գոնե այսպես լինենք հնարավորինս անկեղծ: Սպասու՜մ-այս բառն արդեն ինձ շատ է տանջում, ու կարծես սպասմանն եմ սպասում: Սպասում, որ վարդ է, որի ծակոցները վնասում են այն երակներն ու ստիպում արնաքամ լինել ու դատարկվել...ավարտվել:
Հիմա վերջակետ եմ դնում, բայց մեկ է հոգիս դեռ չի դատարկվում...չեմ ուզում արագ այրվել մոմի պես, ուզում եմ դեռ երկար լուսավորել ես...
Comments
Post a Comment