Կգա
Իսկ ու՞ր է նա։ Որտե՞ղ գտնել նրան։ Որտե՞ղ լրացնել նրա բացակա
ներկայությունը։ Գուցե ՞ թողնել, որ այդպես էլ մնա, ու ոչ մի բացակայություն էլ չկա,
կամ գոնե դեռ չի երևում: Բայց նա չկա, չի ժպտում այդպես, ինչպես հիշում եք…Հիշու՞մ
…Մի՞թե արդեն հիշողության վերածման ճամփան ենք բռնել: Նա միշտ կա, գիտե՞ս…միշտ այդտեղ
է և ժպտում է, միշտ խոսում է քեզ հետ, դու գուցե չես զգում, բայց դա այդպես է: Երբ
բացակա է, մի բան թողնում է այդտեղ, որ ստանա ամենն ինչ կկուտակվի ընթացքում, միշտ
կա…եթե արև է՝ մի շողը միշտ քեզ հետ է, թե լուսին է՝ լուռ խոսում է հետդ, թե անձրև
է, որպես մի կաթիլ ընկնում է ափիդ մեջ, դու ուղղակի մի շտապիր մաքրել այն…երբ կաթիլն
անհետանա՝ նոր անձրև կթափվի, նոր խոսքեր-կաթիլներ, մինչ գա…մինչ գա ու արև լինի: Բայց
գու՞ցե արև չես ուզում՝ ուզում ես կաթ-կաթ ընկնի ու գոլորշիանա հավետ… Բայց չէ՞ որ
ամպերից հետո միշտ էլ արև է…նա կգա, թե կուզես հավատով սպասի՛ր, եթե արևի կարիքն ունենաս՝
այն անպայման կծագի, մի քանի աստղազարդ գիշերներ թող պատմեն նրա փոխարեն ամենն ինչ
ուզում ես, փակի՛ր աչքերդ ու երազի՛ր, արթնացի՛ր ժպիտով, գուցե այն գիշերվա երազային
նվերն է։ Ժպիտ քո դեմքին՝ նրան նվեր է…միշտ իմացի՛ր: Երբ հավատաս վաղվա հաջողությանը,
վաղվա ավելի ուժեղ եսիդ, վաղվա կարող ԵՍ-իդ, արևն անպայման կտաքացնի իր շողերով, նա
կրկին կգա ու կարթնանա հրեշտակային քնից, կբացի իր աչքերը հոգնած ու կարթնանանք ժպիտով:
Կգա ու կբերի արև…Միայն թե մինչ այդ դու հավատա արևի գալուն…
Comments
Post a Comment