Անձրևի շողերը...
Պատուհան... Իսկ ի՞նչ կա պատուհաններից այն կողմ, ի՞նչ: Պատուհաններ, որոնց միակ բարեկամն արդեն՝ իրենց մշտապես այդքան պինդ գգվող կաթիլներն են` անձրևի կաթիլները:
Արդյո՞ք արև կա...արև, որ կարողանա խլել կաթիլներն ու նրանց հետքերը թողնի միայն: Ի՞սկ ի՞նչ, եթե լուսամուտներից ներս արևի կարիք կա...ջերմության...ի՞սկ գուցե լուսամուտները իրենց հին ու բարի կաթիլ բարեկամներին են կարոտ ու բնավ ել պայծառ ջերմության կարիք չունեն կամ չեն ուզում ունենալ..Ի՞սկ եթե հակառակը` գուցե կաթիլներն աներեսի պես ներխուժել են ներս, իսկ դրսի կեղեքիչ արևն արդեն անզոր է վերջ տալու նրանց` ներսում հաստատած գերիշխանությանը, իսկ ի՞նչ այդ դեպքում...ի՞նչ անել...Սպասե՞լ, թե՞ վազել ու ստիպել, որ արևի անհագ ու անկուշտ ճառագայթները կլանեն այն ցուրտն ու խոնավությունը, որ իրենց անխնա ու դաժան դրոշմակնիքն են թողել վրադ...ի՞նչ եթե դրանից հետո կրկին կաթիլներ ցանկանաս` անձրևի կաթիլներ...Ամեն դեպքում, թո՛ղ թագավորի լիահուսությունը, ու մեր արևի ժամանակ, իրական արև ունենանք, անձրևի ժամանակ իրական անձրև...
Comments
Post a Comment