Երախայրիքն իմ Հրաշքուկի

-
Հրաշք է, չէ՞

Դժվար էր...Խոստովանեմ, որ շա՜տ երկար եմ մտածել և իմ հոգում երկար փափագել եմ սեփական բլոգ ունենալու գաղափարը: Վերջապես արեցի դա ...Կան  բաներ, որոնց արտահայտման լավագույն միջոցը կարող է հանդիսանալ բլոգը...այն կարող է դառնալ Ձեր և իմ երկխոսության լուռ, բայցև խոսուն վկան, վերջապես կկիսվեմ այնպիսի բաներով, որոնցից չէի ցանկանա անմասն մնայիք:  Ես իմ հոգին կներդնեմ, որ հաղորդակից լինեմ Ձեր հոգուն ...Կյանքը հրաշալի է, եկե՛ք միասին նկատենք  հրաշալին: Ձեր "Հրաշքուկ" բլոգ: 

Comments

  1. Anonymous20 January 2013 at 15:58

    shnorhavoooor Nan ;)

    ReplyDelete
    Replies
    1. Nané Nersisyan20 January 2013 at 17:02

      Շատ ապրես, Հարութ ջան, զգացված եմ :)

      Delete
    2. Anonymous27 January 2013 at 00:19

      ;) qez hajoxutyun em cankanum blogi bnagavarum ;)

      Delete
    3. Nané Nersisyan27 January 2013 at 16:38

      shat shnorhakal em, Harut jan :)mersi...amen inchi hamar ;) pokhadardzabar...

      Delete
  2. Xch20 January 2013 at 16:01

    հրաշքուկ ^_^ :D :*

    ReplyDelete
    Replies
    1. Nané Nersisyan20 January 2013 at 17:04

      Հա, Խչ...Գիտես :)...Շատ էի մտածել անվան մասին ու այդ բառը չէի ուզում հենց այնպես անցներ...հատուկ բառ է.. :* ^_^

      Delete
  3. Հայկուհի Գրիգորյան20 January 2013 at 21:12

    Հրաշքս ♥

    ReplyDelete
    Replies
    1. Nané Nersisyan20 January 2013 at 23:55

      <3 մերսի, դու էլ իմ հրաշքն ես ^_^

      Delete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Կյանքը՝ մի ակնթարթ

-
Image
Իրականում կյանքն ակնթարթ է՝ բազմաթիվ ակնթարթներից լիարժեք դարձած ու դրանց իր մեջ ապաստան տված ակնթարթ … Ապրում ենք , բայց քիչ ենք մտորում այն ժամանակի մասին , որ վայելում , սպանում կամ ոչնչացնում ենք , թեև հաճախ ատում ենք սպասել , դրանում տեսնելով անհաստատ կորստի ցավ , բայցև հավատում ենք , որ մեր համբերության համար պարգևատրվելու ենք այն երանելի պարգևով , որ փափագում ենք : Լինում են դեպքեր , երբ ճանապարհն այնքա ՜ ն երկար է թվում , որ սպասելու կարողությունն անէանում է , թեև այլ ելքեր չկան … մենք ապրում ենք ու սպասում , սխալվում ենք , եթե ոչինչ չենք անում սպասելուց բացի : Ի րականում այն երկար ճանապարհի վերջին հասնելու համար պետք է քայլել , գնալ առաջ ու միայն և միայն այդ դեպքում սպասել , թե երբ է երևալու այն կետը , որին սպասում ենք : Եկե ՛ ք կանգնենք մի պահ ու հարց տա ՛ նք իրար . «Անու ՞ մ ենք ամեն բան ինչ մեզնից է կախված, գո ՞ ւցե չենք հավատում մեզ ու վերջնական հանգրվանին»: Մի
Read more

Ժպտացող Աստղեր

-
Image
Ի՜նչ ուրախ եմ, որ դու որոշել ես կարդալ իմ պատմությունը։ Ես քեզ դեռ չեմ տեսնում, բայց համոզված եմ, որ, հետզհետե, պատկերացնելու եմ՝ ինչ տեսք ունես։ Իսկ ես շատ սովորական աստղ եմ, չգիտեմ, թե ձեր տնից ինչպիսի տեսք ունեմ, բայց այստեղ՝ վերևում, ամեն ինչ շատ պարզ է, թեև շատերին թվում է, որ այդպես չէ։ Ես ամեն երեկո կատարում եմ այս կյանքում ու այս տիեզերքում ինձ բաժին հասած դերս, չէ՞ որ ամենքս մեր անելիքն ունենք աշխարհում, ու դու էլ՝ քոնն ունես։ Իսկ իմ անելիքը, ի՛մ սիրելի բարեկամ, մութ ու խավար երկինքը լուսավորելն է ու ես հույս ունեմ, որ իմ յուրաքանչյուր լուսարձակումը մի երջանիկ օրվա ավարտ է նախանշելու։ Կար մի ժամանակ, որ ես էլ քեզ պես մեկն էի, սովորականի պես արթնանում էի արևի գալստյան հետ ու աչուկներս փակում՝ հետևելով ամենապայծառ երկնքի շողացող լույսերին։ Այսօրվա պես հիշում եմ, որ մի օր մայրիկիս խնդրեցի պատմել երկնքի մասին, ու գիտե՞ս՝ ինչ ասաց, որ այնտեղ՝ վերևում ամեն ինչ շատ ավելի մեծ է ու գեղեցիկ ու երկինքն էլ երկրի մի մասն է ու ամեն բան վեր է բարձրանում, անգամ, եթե մենք ժպտում
Read more

Կյանքը ցուցափեղկում

-
Image
     Illustration by R. Kikuo Johnson      Չեմ մտաբերում, թե վերջին անգամ, երբ եմ գրիչը ձեռքս վերցրել ինչ-որ բան գրելու համար։ Կարծես` գրիչը կյանք լինի` երկար ժամանակ մի կողմ դրված ու անշարժ, իսկ դու փորձում ես ձեռքդ վերցնել այն, որ գործածես։      Տարիների հետ, ավելի ու ավելի է մեծանում տպավորությունը, թե անէ հետևող ենք կյանքին։ Թվում է, թե կյանքը ֆիլմ կամ ներկայացում է, որն առջևդ է, իսկ դու նայում ես քո տեսադաշտից։      Սարսափելի զգացողություն է «հարմարվելը». հարմարվում ենք հետևորդի մշտական կարգավիճակին, փորձում գուշակություններ անել, թե ինչ կլինի հետո։ Վերջինը, պարզապես, որ միտքը մնա արթուն։ Երևի։      Կյանքն իսկապե՞ս թատրոն է, իսկ մարդիկ` դերասաններ։      Եթե թատրոնում բաղձալի դերի համար պետք է պայքարել, ապա` կյանքում յուրաքանչյուրն իր բաժին դերն ունի։ Չնայած` ամեն մարդ իր կյանքի գլխավոր դերում է, նրա դերը, անտաղանդ սցենարիստի շնորհիվ, թվում է էպիզոդիկ ու դատապարտվում մոռացության։      Կուլիսները փակվում են, և խաղը վերջանում է։      Արդյոք կյանքում կա՞ն կուլիսներ, թե՞` մարդն է մնում
Read more