Մենք՝ ժամանակի մեջ

Կյանքը շարունակվում է չնայած ամեն ինչին։ Ամեն առավոտ բացվում է ճիշտ նույն կերպ, ինչպես նախորդը․ կարծես՝ այն մոռացած լինի ամեն բան, ինչ` եղել է։
Օրերը, իրականում, միագույն են, պարզապես՝ մարդիկ են դրանց ամեն առավոտ այլ կերպ նայում։

Միևնույն վայրը, փողոցը, շենքը մեզ համար կարող են ամբողջովին այլ նշանակություն ունենալ՝ ժամանակի մեջ ու ժամանակներ անց։ Նույնիսկ միևնույն օրը տարիների հետ այլ նշանակություն է ձեռք բերում, հաճախ նույնիսկ դառնում ամենակարևոր։ Մենք ապրում ենք այս օրը, բայց չգիտենք, որ գուցե տարիներ անց ապրենք մեր կյանքի ամենաերջանիկ օրը։ Իրապես, ինչպես ամեն բան աշխարհի վրա, սա նույնպես՝ ունի իր հակառակ երեսը, և մեզ համար կարևոր օրը կարող է դառնալ պատահական ու սովորական մի օր ու մոռացնել տալ միևնույն երջանկությունը․․․ անգամ ջնջվել հիշողությունից։ 

Ամենքս էլ հիմա մի ինչ-որ առավոտի ենք սպասում, մի ինչ-որ օրվա։ Ինչքան՝ մոտ է այդ օրը, այնքան ավելի մեծ նշանակություն է այն ձեռք բերում մեզ համար։ 
Այս ամենը ունի իր միակ ու տրամաբանական բացատրությունը՝ մարդն ամեն օր տարբեր է՝ տարբեր է միևնույն օրերի մեջ։ Պարզապես, մենք ենք նայում այլ կերպ։
Եվ ժամանակի հետ մեր սպասումն էլ կարող է փոխվել․ մեր սպասումը և այդ նշանակալի օրը, հաճախ, հանգամանքների բերումով, այլ ընթացք են ձեռք բերում։ 
Իսկ ի՞նչ, եթե մի պահ մոռանանք հանգամանքները և կենտրոնանանք իրադարձության վրա։ Օրե՛րը չէ, որ կարևոր են, իրականում մե՛նք ենք կարևոր՝ օրերի մեջ։

Ու ամեն օր նույնն է, միայն մենք ենք տարբեր, և իրադարձություններն են այլ։
Եվ ես սպասում եմ դրան ու կարող եմ սպասել երկար՝ արդեն իսկ ապրված հարյուրավոր օրերի պես։

Ես էլ, ինչպես բոլոր մարդիկ, այլ կերպ եմ նայելու վաղվա առավոտին․ ամեն վայր, փողոց ու շենք այլ կարևորություն են ձեռք բերելու ինձ համար ու ապրելու եմ օրն այնպես, ինչպես էլ երբեք միևնույն օրը չեմ ապրի։