Անբացատրելին
Իրականում գոյություն ունեն այնպիսի
բաներ, որոնք բառերով չես ասի, չես նկարագրի ու չես զգա անպես, ինչպես առանց խոսքերի
կզգայիր: Շատ եմ մտածել` ինչ եմ ասելու քեզ, բայց ամեն անգամ միտքս լռել է. գուցե,
որովհետև ինքն էլ է արդեն անզոր ու ուժասպառ: Բայց ա՜խր ինչպե՞ս քեզ հասցնեմ զգացածս,
եթե միակ հնարավոր ուղին բառերն են…իրար տեղ ու հերթ չվող տառերը: Նրանք կուտակվել
են ճանապարհի մի կողմում ու անվերջ թվացող հերթի մեջ են մխրճվել. տեսնես` երբ են մյուս
կողմ հասնելու: Ես էլ չգիտեմ ու ցավոք սրտի չգիտես և դու…
Ամեն անգամ աչքերս փակելիս զգում
եմ այն, ինչը չեմ կարողանում ասել ու ինչը, հուսով եմ` դու լսում ես: Գուցե ասածս տարօրինակ
համարես, բայց այդ ամենը ես համեմատում եմ բնության գրկում շնչահեղձ եղող մարդու, այգում
թոշնող ծաղկի ու տաք վառարանի վրա սառչող թեյի հետ:
Տեսնես` ինչպես կարող է ամեն բան
այդքան հակասական լինել: Ինչպե՞ս կարող է գեղեցիկը ստվեր գցել իր շրջակայքի վրա, բարին
չարության հանդիպել, ինչպե՞ս է, որ լուսավոր օրերին կհաջորդի գիշերը, ինչպե՞ս կարող
է հույսը մի գեղեցիկ օր հեռանալ ու թողնել մեզ դրա անվերջ սպասման մեջ:
Որ ասում եմ՝ տարօրինակ է…
Ինչպե՞ս կարող եմ զգալ, բայց չասել, ասել, բայց չլսել, լսել, բայց մոռանալ, մոռացվել, բայց չանհետանալ: Չգիտե՛մ: Երևի զուր չէ, որ դրան տալիս են անբացատրելի անունը:
Անբացատրելի ես դու, որովհետև դու հենց բացատրությունն ես, դու հենց իմաստն ես ամեն, դու ամեն ասած ու չասած բառն ես, միտքն ու երևակայությունն ես, երազանքն ես, հոգին ու սիրտն ես, ախր դու հենց սերն ես…
Ինչպե՞ս կարող եմ զգալ, բայց չասել, ասել, բայց չլսել, լսել, բայց մոռանալ, մոռացվել, բայց չանհետանալ: Չգիտե՛մ: Երևի զուր չէ, որ դրան տալիս են անբացատրելի անունը:
Անբացատրելի ես դու, որովհետև դու հենց բացատրությունն ես, դու հենց իմաստն ես ամեն, դու ամեն ասած ու չասած բառն ես, միտքն ու երևակայությունն ես, երազանքն ես, հոգին ու սիրտն ես, ախր դու հենց սերն ես…
Comments
Post a Comment