Կգա մի օր

Նրա անունն անգամ մոռանալն է անկարելի,

Վտարանդի ճամփորդ է նա անտեսանելի,

Անգամ սիրտն է հեռվում, տե'ս դեգերում,

Ինչպես մարդը երազանքն է իր որոնում:

Նա հեռվում է՝ իր մտքերի ապաստանում,

Գնում է բայց առանց կանգի ու զարմանում․

Երևի թե սպասումից է լուռ զարմանում,

Ենթադրում է, թե այն հեռվում էլ չեն սպասում:

Նվաղել է պատկերը այն հեռուների,

Նմանվել է այնքան թախծոտ ու մութ ստվերի,

Որովհետև կյանքն է թվում արդեն թերի,

Երբ հեռու է սիրտը սիրուց իր արևի:

Սիրում եմ քեզ,- ասում են միշտ մարդիկ իրար

Րոպեներով անվերջ կրկնում, կոչում իրար՝

Կյանքի իմաստ, մի հույս, մի լույս ու մի բարի,

Սրտի խորքի մի բնակիչ շատ սիրելի:

Անցնում են օրերն ու վերաճում տարիների,

Իսկ կյանքը՝ դառնում է հուշ մի անտեղի,

Նույն պահին գլուխն ենք մեր տարուբերում,

Սրտից մեր այն անկեղծ հինը պոկում:

Յուրաքանչյուր մեկին սովոր ենք մենք մոռանալ,

Յուր կյանքը մենք դիտարկում ենք որպես մի խաղ,

Այնինչ կյանքը բոլոր մեր իմացած այդ խաղերից

Այն է, որի կանոնները մենք գողացանք հենց մեզնից:

Նրա անունը մոռանալն է անկարելի,

Նրա սիրտը մի օր կգա այստեղ էլի...