C'est la vie
Ցավոք սրտի մարդկային հոգիների բանական լինելու շնորհը հաճախ նաև վնաս է հասցնում: Ինչի՞ են հասցնում մեզ մեր մտքերը...ու՞ր են տանում դրանք: Ու թե այսօր մեզ որևէ բան ի զորու է սասանել, ապա միայն մտքերը մեր: Ի՞նչ է սպասելու հետագայում, մի՞թե ջախջախում է նախասահմանված: Ոչ-ոչ, եթե համոզմունք կա, թե մեզ սպասում է հետագան, ապա պետք է և կարող լինենք ինքներս նախասահմանել: Նախասահմանենք ուժ, նախասահմանենք կորով, հավատով լի հոգի նախասահմանենք ու ապրենք կյանքը...այս կյանքը:
Մեկս վազում է հոսանքի ուղղությամբ, մյուսս՝ տակավին հակառակ, մեկն էլ համոզված է, թե ուրիշ ճանապարհներ պիտի փնտրվեն: Ոմանք սեր են փնտրում, որոշներինը հատնել է անընդհատ արտահոսքից, ուրիշները ստացել են ու ցավոք կորցրել արժեքը: Սա է կյանքը:
Մարդ կա հավատն է կորցրել, թվում է՝ մարդ էլ կա, որի մեջ պատսպարված հավատի սահմաններն են անպարագիծ ու բավական են մինչև չորոշված վերջը:
Դու ժպտում ես խնդիրների կույտի միջից, ես՝ հեռվում եմ թաքցնում ինձ, մոռացության մատնում ժպիտը, նա՝ մե'րթ այս, մե'րթ այն: Ու մենք կերտում ենք կյանքը: Մենք. սիրողներս, սիրվածներս, հավատացողներս, հավատը կորցրածներս, ժպտացողներս ու անժպիտներս: Մենք ենք կյանքը:
Կարծես թե դժվար է տրամադրվել, դժվար է տրամադրվել պայքարի, համոզել ինքդ քեզ, երբ չգիտես՝ ինչ-որ բան քաղելու ես պայքարի շնորհիվ, թե՝ ոչ: Ինչպե՞ս բացել աչքերդ արևի հետ, եթե այդպիսով օրը երկար է դառնալու ու թե երկարի՝ ինչի՞ համար...դժվար է ապրել անիմաստ րոպեներ, բայցև դժվար է իմաստավորել դրանք...ու դու պայքարի'ր դրա համար, պայքարի'ր, որ նույնիսկ արևածագին նախորդող րոպեներն այնքան լի լինեն՝ լի կյանքով, որ աչքերը բացվեն առանց իսկ մեզ հարցնելու ու մենք զգանք, որ հաղթել ենք պայքարում, կյանքի պայքարում: Սա է կյանքը...C'est la vie...
Comments
Post a Comment