Էություն
Մարդկային մտքին հասու թյուր կարծիքներից մեկն այն է, որ կան բաներ, որոնք մեզ հետ տեղի չեն ունենա, բայց յուրաքանչյուր օր ապացույցն է այն բանի, որ աշխարհիս վրա ամենքն ու ամենը առնչություն ունեն մեզ հետ: Հավատացած եմ, որ մշտապես փորձել ենք սիրել, օգնել, կողքին լինել, բայց գալիս է ժամանակ, երբ անողոք կյանքը մեզնից պահանջում է մոռանալ ամենը. փախուստն է դատավճիռը:
Արթմնի հետևելով մթնշաղին՝ անգամ արշալույսն ենք կորցնում. անցնում է մեր առջևով, ինչպես մարդիկ են անցնում: Ու մենք՝ արշալույսը կորցրած մարդիկս, քայլում ենք աշխարհում, ապրում՝ մոռանալով, որ թեև արևը մեկն է, բայց մեզ շատ արշալույսներ է պարգևում: Մեզ հնարավորություն է տրված արշալույսին սպասելիս չմոռանալ, որ սպասելն էլ ավարտին պետք է հասնի ու արշալույսն արդեն մեզ է ընծայված: Բայց մեր սիրտը, սի՜րտը, միշտ սպասում է, մենք հավատում ենք, որ միշտ ինչ-որ բանի պետք է սպասենք. մեզ միշտ ինչ-որ բան է պակասում:
Այսօր մեզ պակասում է մեկի ամուր ու քնքուշ ձեռքերի հուսադրող կնիքը՝ ուսերի վրա, պակասում է նույն ձեռքը՝ մեր ձեռքը բռնած՝ ուղիղ ու ուղղությունից զուրկ ճանապարհին:
Քայլում ենք մտախոհ, տեսնում մարդկանց երջանիկ թվացող դեմքերը, երեխային սաստող՝ այնքան սիրող ու նախատող դեմքերը ու մտածում ենք, թե մեզ դա պակասում է, բայց երբ տեսնում ենք իրենց լույսը կորցրած ու փնտրող մարդկանց, այն ժամանակ, երբ արևը հենց երկնակամարում է, հասկանում ենք՝ ցավալին այն է, երբ կորցնում ես այն, ինչ իրականում կա...ու մեզ պակասում է հենց այդ մարդկանց ժպիտը:
Կարիք ունենք արտասուքի, արտասուքի, որ
հնարավոր չէ ղեկավարել, երբ աչքերդ տեսնում են մարդկանց՝ կարոտ արտասուքով լի աչքերը,
երբ նրանք տեսնում են իրենց սիրած, օգնած ու քաջալերած դեմքերը...
Թվում է, թե ահա՛ և վերջ, ինչքան էլ հուսացող լինի մեր սիրտը, մենք երբեք էլ չենք հավատալու, թե երբևէ այն, ինչ պակասելու է, լրացվելու է, բայց տեսե՛ք, որ հանդիպումը հրաժեշտի սկիզբն է հենց․ երբ դիմավորում ես, պատրաստվի՛ր հրաժեշտին, երբ գտնում ես, պատրաստ եղի՛ր կորստի, երբ բարձրանում ես, իջնելուն ես պատրաստվում, բայց կյանքը հիասքանչ է այն բանի համար, որ այս ամենը նաև հակառակ ազդեցությունն է ունենում. հրաժեշտը մոտեցնում է հաջորդ հանդիպումը, կորցնում ես՝ մոտենում է գտնելու պահը, իջնում ես, որ սովորածդ քայլերը քեզ ավելի հեռուն տանեն: Միայն մի բան հիշի՛ր․ այն, ինչ քեզ հետ է կատարվում հենց հիմա՝ քո կյանքն է, որ կա...կյանք, որտեղ մութը լույսի է փոխակերպվում, արտասուքը՝ ժպիտի, և մենք ենք փոխակերպվում՝ փախուստի դիմած, բայց կրկին վերադարձած մենք։
Թվում է, թե ահա՛ և վերջ, ինչքան էլ հուսացող լինի մեր սիրտը, մենք երբեք էլ չենք հավատալու, թե երբևէ այն, ինչ պակասելու է, լրացվելու է, բայց տեսե՛ք, որ հանդիպումը հրաժեշտի սկիզբն է հենց․ երբ դիմավորում ես, պատրաստվի՛ր հրաժեշտին, երբ գտնում ես, պատրաստ եղի՛ր կորստի, երբ բարձրանում ես, իջնելուն ես պատրաստվում, բայց կյանքը հիասքանչ է այն բանի համար, որ այս ամենը նաև հակառակ ազդեցությունն է ունենում. հրաժեշտը մոտեցնում է հաջորդ հանդիպումը, կորցնում ես՝ մոտենում է գտնելու պահը, իջնում ես, որ սովորածդ քայլերը քեզ ավելի հեռուն տանեն: Միայն մի բան հիշի՛ր․ այն, ինչ քեզ հետ է կատարվում հենց հիմա՝ քո կյանքն է, որ կա...կյանք, որտեղ մութը լույսի է փոխակերպվում, արտասուքը՝ ժպիտի, և մենք ենք փոխակերպվում՝ փախուստի դիմած, բայց կրկին վերադարձած մենք։
Comments
Post a Comment