Դողացող մտքեր

Անհանգիստ էր, հուսահատ․․․փնտրում էր ինչ-որ տեղ, ուր կարծես թե մոռացել էր գնալ ու չէր կարողանում ներել իրեն այդ մեծ սխալի համար։ Անընդհատ մեղադրական ու կշտամբող հայացքներ էր ձգում ինքն իր վրա՝ հուսալով, որ հետադարձ հայացքը ներող ու բարյացակամ է լինելու, բայց հայելին հայելի է․ արտացոլում է այն, ինչ տեսնում է։ Այն, ինչ չկարողացավ տեսնել, գուցե, բարեկա՛մս, երբեք էլ չիմանաս, բայց այն, ինչ տեսավ մենք այդպես էլ բարի չեղանք տեսնելու․․․մենք բացեցինք ապաստանն ուր խնամքով թաքնված էին մտքերը ու թե ինչ էին թաքցնում դրանք, մենք չիմացանք, կարդացինք բոլորը, բայց մոռացանք հիշել դրանք, մոռացանք պաշտպանել, երբ մեր կարիքն ունեցան։ Հայտնվեցինք հայելու տեսադաշտից դուրս․ ահա՛, թե ինչ արեցինք մենք․ մենք անհետացանք, անգամ առանց ստվերի փոխակերպվելու, այն, ինչ տարանք մեզ հետ այդպես էլ ստվեր չդարձավ, իսկ գիտե՞ս՝ ինչու՞։ Որովհետև երբևէ չլուսավորվեց, շողերը երբեք չընկան նրա վրա, որ ստվեր առաջանա։ Այո՛, մենք անգամ ստվերը խլեցինք։ Կարծում ես ասելու եմ՝ ի՞նչ անողոք ենք, չէ՞․․․չգիտե՛մ, բայց սիրտս ցավում է, սեղմում ու բողոքում։

Ցուրտ է․․․Իսկ ես փողոցի տարբեր անկյուններում տակավին փնտրում եմ այն մտքերը՝ հուսալով գտնել, գտնել նորերը, բյաց զգում եմ, որ նրանք աներևութանում են քամու անողոք շնչի մեջ։ Մենք մրսում ենք․․․Մտքե՛ր, գոնե առաջնորդեք այնտեղ ուր պետք էր վաղուց գնալ, ու նորից սիրտը․ ի՞նչ, ի՞նչն այդպես չէ, ու՞ր գնանք։ Դե՛, ինչու՞ ես լուռ, ինչու՞ ես տանջում, եթե ինքդ պատասխա չունես։ Ա՜խ, մի՞թե քո սիրտն էլ մնաց դրսում, հափշտակվեց ցրտում։ Սպասի՛ր, մենք մի լուծում կգտնենք, պատսպարվի՛ր ցրտից, իսկ երբ փոքր-ինչ հանգստանաս, վազի՛ր ու գտի՛ր այն փախչող տեղը, որ փնտրում ենք։ Այդ ընթացքում կրկին կբացվեն մտքերը, կարդալուց, ամենքը հիշելուց բացի, մի հետադարձ հայացք ու թաքնված ժպիտ կպարփակեն անցյալի լուսավոր ստվերները, իսկ դո՛ւ, երբ գտնես այն տեղը, հիշի՛ր թակել, ներս մտի՛ր ու սպասի՛ր, որովհետև պիտի մտքերն էլ գան․․․միայն թե այս անգամ պաշտպանել է պետք։ Մենք ներս ենք մտնելու ու երբեք չենք թողնի, որ ապրված մտքերը զգան մեր կարիքը, որովհետև արդ պիտի ստվերից լույս արարենք, հավատանք հնարավորին․․․հանգիստ եմ, հույսով լի․․․