Հուշատերևներ
Երբեմն
թվում է` խեղդվում ենք և տեսեք, որ ոչ մեկ չի գալիս փրկության, բայց մեկ է ամեն ինչ
շարունակվում է: Մենք տանջվում ենք հասկանալով` միակ բանը պիտի անենք համակերպվելն
է: Համակերպվում ենք: Անցնում են ժամանակներ, գուցե որպես ակնթարթ և համակերպվածությունն
էլ է սկսում խեղդվել: Սկսում ենք ընկճվել: Այս երկուսը փորձում են լեզու գտնել իրար
հետ. երբ Ընկճվածությունը ամեն ու ամեն անգամ կախում է իր գլուխը և առանց նայելու ոտնատակ
տալիս ներաշխարհը, Համակերպվածությունը ջանում է հասնել և կանգնեցնել: Եվ մի` արդեն
մշտական դարձած անգամ, երբ նրանք իրար դեմ դուրս եկան`Ընկճվածությունն արտասվեց ու
աղի արցունքները հոգուն անասելի ցավ պատճառեցին: Համակերպվածությունը փորձեց մխիթարել,
բայց երկուսի գլուխն էլ կախ էր:
Ու տերևաթափ սկսվեց Հոգեստանում` առատ
տերևաթափ: Բոլոր տերևները մինչ հոգու հատակում իրենց վերջնական հանգրվանը գտնելը` պտույտ
տվին, իրենց ճանապարհին հանդիպելով Համակերպվածությանն ու Ընկճվածությանը, ծանոթացան.
գուցե նաև կապվեցին, որովհետև
չէին ուզում իջնել` որպես վերջին էջ օծվել, որպես կնիք ավարտի: Բայց մնաց մեկ տերև
ամենքի մոտ, մոյւս տերևաթափին էլ է լինելու, բայց ոչ որպես մասնակից. ուղղակի որպես հարազատ, որ փայփայվում է, քնքշորեն պահպանվում, որպես հուշերի վառ վկա և ապացույց: Այս տերևաթափից էլ
մի տերև միացավ անցած հուշատերևին, ինչքա՜ն բան կա ամփոփված դրանց մեջ:
Հասկանում եմ ինչու են այդքան կարևոր.
լավագույն մտքերն են ամփոփված
նրանց` չոր ու անշունչ թվացող հոգիներում: Հիշողություններ կան նրանց մեջ…վառ լույսի
ներքո պահվող և անուղղելի լավատեսական հույսով տոգորված հուշեր:
Այ թե լավ են թաքնվել երկուսն էլ: Ընկճվածությունն
ու Համակերպվածությունն էլ են քուն մտել, մութ է, քամի չկա, չկա և տերևաթափ: Եվ քանի
լավ են թաքցրել այդ հուշատերևները` չեն երևալու, չեն նստելու սառը նստարանին, չեն հետևելու տերևաթափին` տերևների վերջին ու աղերսական
հոգոցներին»
Համոզվե՛ք, որ լավ եք թաքնվել, հուշե՛ր, պահպանե՛ք իրար: Բայցև ուշադիր եղե՛ք, որ նորերին նշան անեք Ձեր տեղը, նրանք էլ
իմանան իրենց ապագա ապաստանի մասին: Ուշադիր եղե՛ք.
քամի է` ցուրտ ու անողոք
քամի, տեսեք չբացվի ապաստանի դուռը, պինդ փակե՛ք ու պահպանե՛ք իրար:
Comments
Post a Comment