ՆաՆե

 Պատահում է, երբ գրելու անհագ ցանկությունը ուղղակի խեղդում է քեզ: Չգիտես ինչ ասել, բայց վատն այն է, որ չխոսել էլ չես կարող, վերջինս գիլիոտինի է նման: Կամ, չէ՛...գու՞ցե փախչել ես ուզում այս աշխարհից...փախչել հեռու՜...շա՜տ հեռու...ուր կազատվես քեզ կեղեքող ու տանջող ցավից, սարսուռից, իսկ գու՞ցե վախից: Ի՞նչ է կատարվում, դու էլ չգիտես, ուզում ես զգալ ոչինչ, փակել աչքերդ ու տեսնել երանելին, սուրալ դեպի այն, հասնե՜լ, վայելե՜լ: Ոռնալ ուրախությունից, բայց չկա՛...նույն տեղում ես, շա՜տ հեռու: Ու արդեն չգիտես, որն է ճիշտ, վազե՞լ, թե՞ քայլել, իսկ գու՞ցե՝ կանգնել...գու՞ցե սպասել,հավատալ երազանքին ու սպասել...չէ՛...դա էլ  հնարավոր չի....բայց ա՜խր թևեր էլ չունես թռչելու ու հասնելու երազիդ, նույնիսկ եթե վեր բարձրանաս, տագնապ կա իջնելու: Եթե հանկարծ չկարողանա՞ս վայրէջք կատարել եթե մեծ արագությամբ ընկնե՞ս...արդյո՞ք ուժ կմնա կանգնելու:  Ուժ կմնա՞ ոտքերի վրա մնալու..չգիտեմ, բայց գոյություն չպիտի ունենան այդ չ-երը....եթե կան՝ մնում է սպասել, սպասել մինչ կգա պահը, երբ առանց տագնապելու ո...

Հավատալ….Մի ՞ թե ավելի զորեղ բան կարող է լինել, քան հավատը…Հավատը, որ ամեն բան լավ կլինի, որ մայրամուտից հետո, անպայման արևածագ է լինելու, որ կյանք է լինելու…Հավատալ, որ բոլոր աչքերը, որ պահել ես հոգումդ, բացվելու են…Ուժ տու ՛ ր աչքերին կրկին բացվելու, ուժ տու ՛ ր այս կյանքը գեղեցկացնելու, այս կյանքին այդ աչքերով նայելու, թո ՛ ղ տեղ լինի այդ աչքերի համար այս աշխարհում: Թո ՛ ղ հրաշք լինի այդ աչքերի համար, Խնդրում եմ,  հոգուց մի ՛ պոկիր այնքան թանկն ու անփոխարինելին, մի ՛ թող առանց ջերմության, որ տալիս են  այդ աչքերը, միշտ պարզ, գեղեցիկ, անսահման ու անպարագիծ սիրով լեցուն աչքերը, որ անկասկած հրաշք հոգու արտահայտություն են…Թո ՛ ղ, որ ապրեն այդ աչքերը, միշտ այս հոգում բնակվող, սեր և անուշ այդ աչքերը…Խնդրում եմ....Ամեն +

Համոզված եմ, որ մարդու կյանքում վատագույն բանը միայնությունն է…Երբ չկա ոչ մեկը, ում հետ կարող ես   կիսել արևածագը, ապա դիմավորել մայրամուտը: Երբ ապրում ես, հասկանալով, որ ոչ մեկ չի զգում թե ինչպես ես շնչում, չի զգում քո հոգու շունչը:   Չի զգում քո ափսոսանքով լի հառաչանքը, չի գրկում քեզ, երբ բարձրանում ես վեր..մեկ աստիճան էլ:    Երբ արդեն հարազատ է դարձել միևնույն աթոռը, որ կամա, թե ակամա իր տիրոջ պես դարձել է միայնակ, երբ ինքն էլ արդեն գունատ է, իսկ կողքին փայլող, արդեն երկար ժամանակ անշարժ դրված են մյուսները: Երբ նույնիսկ բազում գրքերն ու տետրերը չեն փոխել իրենց տեսքը, մեկը մեկի վրա դրված են, իրար հենված`մեկ-մեկ անճոռնի ու թեք: Երբ վաղուց արդեն ուղղված չէ ժամացույցը, որ թեքվել է մի քիչ, գուցե իր տիրոջ պես: Լոկ նրա համար, որ տերը չի կարող ուղղվել, որ ինքն ել ուղղի իր հնամյա «բարեկամին»: Մի՞գուցե միայն հենց այդ թեքված «բարեկամն» է, որ հիշեցնում է, կյանքի շարունակելիության մասին: Երբ գիշերը պառկում ես հոգնած, հասկանալով, որ ոչ մեկի աղմուկը, կամ քեզ հանկարծ չարթնաց...

Այնքա՜ն եմ ցավում, որ այն ինչ ունենք հաճախ չէ, որ գնահատում ենք այնպես ինչպես պետք է: Մեզ տրված է լավագույն պարգևը` կյանքը: Սակայն այդ ամենը հասկանալով էլ, շատերս կյանքով հիանալու, դժվարությունները հաղթահարելու արվեստը մեր մեջ պարփակելու, կիրառելու  փոխարեն` փնովում ու թերագնահատում ենք հրաշքը, որ մեր մեջ է, որի մեջ ենք մենք: Չեմ ցանկանում, որ սկսենք գնահատել միայն այն ժամանակ, երբ վտանգի մեջ է հայտնվում այդ հրաշքը: Ակնհայտ է, որ կյանքը մեկ վայրկյանում կարող է ահռելի փոփոխությունների ենթարկվել, այն կարող է դառնալ երազային, այնքա՜ն դրախտային, որ նույնիսկ խելագարվելն անհնար չի լինի, բայցև հակառակն էլ հնարավոր է: Ուստի ինչու՞ չվայելենք, չգնահատենք այն վայրկյանները, որ ունենք: Այո՛, կյանքն իր մեջ ակնթարթներ է պարփակում, երբեք չես կարող համոզված լինել, որ մեկ անգամ աչքդ թարթելուց հետո էլ, երբ բացես տեսնելու ես այն ` ինչ կար առաջ: Վայելել է պետք այն գարունը, այն կյանքով լի օրերը, որ կան, պետք չէ սպասել մինչ գարունը ձմռան վերափոխվի: Սիրե՛ք կյանքը, որպեսզի կյանքը սիրի Ձեզ, շնորհա...

Հրաշք է, չէ՞ Դժվար էր...Խոստովանեմ, որ շա՜տ երկար եմ մտածել և իմ հոգում երկար փափագել եմ սեփական բլոգ ունենալու գաղափարը: Վերջապես արեցի դա ...Կան  բաներ, որոնց արտահայտման լավագույն միջոցը կարող է հանդիսանալ բլոգը...այն կարող է դառնալ Ձեր և իմ երկխոսության լուռ, բայցև խոսուն վկան, վերջապես կկիսվեմ այնպիսի բաներով, որոնցից չէի ցանկանա անմասն մնայիք:  Ես իմ հոգին կներդնեմ, որ հաղորդակից լինեմ Ձեր հոգուն ...Կյանքը հրաշալի է, եկե՛ք միասին նկատենք  հրաշալին: Ձեր "Հրաշքուկ" բլոգ: