ՆաՆե

Frankly speaking I have never liked writing dictations, maybe because I preferred compositions and the latter was something I was really good at. The thing is no one could imprison my thoughts and all the things that I wanted to shelter beyond them; the words that are a birth of exempt mind. Dictation - nearly thirty people were to write the same thing and be extremely attentive not to alter anything, even a sign. It was not visible but we needed to feel it… a common obligation. Of course we needed to write everything properly according to the rules that we have learnt during some years, to cut short, we were trained. Unfortunately we had no opportunity to create new rules or to digress a little and the only thing we could do was to follow blindfold. That is to say we were governed by someone and we had no chance to choose. But now having a real chance of a choice among words I am writing what I wanted you to read. So you are going to read a democratic essay, which will not persuad...

                        Ա՜խ, ինչ հիմար էինք, երբ սպասում էինք անհուն օվկիանոսներ`անհանգիստ գետերի փոխարեն, անծայրածիր տիեզերք՝ ամենապարզ երկնքի փոխարեն, պայծառ աստղեր՝ արևի փոխարեն... ու երբ օվկիանոսները դարձան ամենքինը, մենք հասկացանք, որ գետերը՝ թեև անհանգիստ ու շտապ` մերն են, երբ հասկացանք, որ տիեզերքն ամենքինն է, կորցրինք լուրթ երկնքի հույսը... ու սկսեցինք հուսալ, որ այն պարզվի, երբ երազում էինք, որ աստղերը մշտապես շողան, մոռացանք, որ տիեզերքը մերը չէր ու դրանք ամեն օր չէ, որ առկայծելու են... ափսո՜ս, որ մոռացանք, որ արևը մերն է ամեն օր, ու, նույնիսկ, եթե այդ նույն երկինքը լուրթ չէ, արևն, անպայման, գոնե գեթ մի վայրկյան նայելու է իրեն բանտարկածի շղարշի տակից...             Երբ խոսեցինք, վախեցանք պատասխաններից ու մոռացանք, որ առաջիններն էին մերը, երբ հուսացինք, վախեցանք հուսահատվել, երբ հավատացինք, վախեցանք կորցնե...