ՆաՆե

Ветер дует… Не то шумит, не то молчит. Город устал... Не то бодрый, не то вялый. А вед ь ветер дует с мыслью что Из города исчезнет то, От чего он так уссердно мучится. Дороги пусты и знаешь кто? Лишь тревога молча появляется. А ведь в тот час, когда решила я В глаза е ё смотрет ь слегка, Столь беззвозвратно пропала он a . Теперь глаза мои смотрят на небо, Жаждуя увидеть то, Что вряд ли можно не заметить , А вот смотреть и не увидеть. Глаза твои сияют опять , В т ё мном океане с именем ноч ь , И я робко улыбаюсь в ответ, Не понимая, что это и ес ь привет. И мне грустно, что город устал, Ведь он уснул и я потеряла  это т взгляд, Может на ночь , а может на веки. И ветер дует, молча шумит, Шумит, шумит...и вс ё ... Молчит...

            Երբ մթնշաղը քիչ-քիչ անէանում ու իր տեղն է զիջում արևի լուսավոր ներկայությանը, մենք տագնապում ենք՝ մտածելով, որ ինչ-որ բան կորցնում ենք կամ մթնշաղն իր հետ ինչ-որ բան է խլում մեզնից։ Սա՞ է երազը, թե՞ երազներն են իրականություն։ Եվ ահա, մենք դրանց մեջտեղում ենք։ Երազն իրականություն է, իրականությունը՝ երազ։ Մեր մի կեսն ապրում է երազում, մյուսն՝ իրականության մեջ, թեև մենք դեռևս չգիտենք դրանցից, որն է երազը և որն իրականությունը։                     Գիտե՞ս՝ ինչ էի մտածում ․ կյանքը հեքիաթ է, բայց միայն վերջում է պարզ դառնում, թե ով է գլխավոր հերոսը։ Ու մենք քայլում ենք, վազում, կանգնում ու, հուսախաբ եղած, գլխիկոր լալիս՝ վախենալով, որ մենք կորցնելու ենք երազն իրականության մեջ։ Վաղ, թե ուշ երազը ավարտվելու է, իսկ մենք փակելու ենք աչքներս՝ չհավատալով, որ սա էր իրականությունը և ոչ այն մեկը: Իսկ այն սառնությունը, որ այտիդ է դրոշմված, մի ՛ շ...