Փակի՛ր աչքերդ

Աչքերին նայելու համար համարձակություն է պետք։

Ու այսպես դեռ ինչքա՜ն մտքեր են դատապարտված մեռնելու՝ անգամ չծնված, իսկ ամենից հաճախ՝ չարտաբերված։ Մենք սրտի ճնշող ցավի դրդմամբ փակում ենք աչքերը` հուսալով, որ ուղի ենք գտնելու դրանց փրկելու։ Մինչդեռ աչքերի փակ լինելու ժամանակ, սիրտն ավելի ուժեղ հարված է հասցնում մեզ, ու մենք փակում ենք աչքերը։

Գիտե՞ս, լինում են պահեր, երբ գերադասում ես, որ այդ մտքերդ դուրս հորդան ամեն հնարավոր տարբերակներով։ Հորդա՞ն, այո՛, հորդան աչքերից որպես մտքի կաթիլներ։ Թո՛ղ հոգում «անձրևի», բայց սև ամպերն այդպես կուտակված չմնան։ Թո՛ղ սիրտն ուժգին շանթահարի, բայց դա նրա վերջին հարվածը լինի։

Ոտքերս անասելի ցավ են պատճառում, ասես ընդարմացել են, բայց ավելի սարսափելի է, երբ միտքդ է ընդարմանում։ Կամ էլ քեզ անհույս համարելով՝ մտքերդ լքում են քեզ, ինչպես ամենքն ու ամեն բան․․․Նրանք տրվում են քամու հոսքին և հեռանում առանց ետ նայելու, իսկ դու՞, իսկ դու՞։ Դե էլ ի՞նչ դու․․․դու ստանում ես ամենաանաղմուկ, անբացատրելի ու ամենաանկնատ հարվածը՝ ուղիղ սրտիդ մեջ։ Ի՞նչ ես կարծում փրկության օղակ կա՞։ Ու ինչքա՜ն արցունքներ են լցվել հոգում․ չգիտեմ, հիշում ե՞ս հուշատերևների մասին․ դրանք երևի լողում են՝ առանց փրկության հույսի։ Իսկ մե՞նք, ի՞նչ ենք անում մենք, սի՛րտ իմ, գիտես՝ արտաքինից ինչքա՜ն լուսավոր է տերդ, ինչքա՜ն ժպիտներ է ընծայում կյանքին՝ հանուն կյանքի ու հանուն բոլորի։ Արի՛ բարեհոգի լինենք ու թո՛ղ արտաքինը ներքինի վերափոխվի։ Հոգում այլևս չի անձրևում․ սպասենք մինչ ցուրտը «կտաքանա»։

Աչքերս նորից փակ են։ Հիմա ի՞նչ։ Հիմա արև է ծագելու, փակում ենք, որ տեսնենք այն, փակի՛ր նույնիսկ եթե հիմա մթնշաղ է, արևածագ, արևամուտ, փակի՛ր, և երբ քեզ նշան անեմ, այնժամ բա՛ց կանես։ Իսկ հիմա հավատա՛ ու սպասի՛ր։

Սպասե՞լ․․․օ՜, թե մի բանում տաղանդավոր եմ, անշուշտ, սպասելն է։ Դե, իսկ հիմա փակ են իմ աչքերը, որովհետև մի քանի կաթիլներ ուզում են համառորեն դուրս պրծնել։ Թույլ ե՞ս տալիս․․․